Łąka (poemat)

Poemat Łąka, który dał tytuł całemu tomowi, można uznać za programowy utwór autora Sadu rozstajnego. Jest on kwintesencją Leśmianowskiej koncepcji człowieka i świata oraz skupia w sobie liczne odwołania do filozofii początku XX wieku, będącej inspiracją dla poety.

Utwór składa się z sześciu części, z których każda liczy osiem pięciowersowych strof, czyli pentastychów. Każde dwa pierwsze wersy mają po 13 sylab, dwa następne 8, a ostatni – ponownie 13. Poemat charakteryzuje się regularnymi rymami aabba. Wszystkie te cechy tworzą warstwę melodyjną Łąki.

Dzieło Leśmiana utrzymane jest w konwencji dialogu, jaki narrator-bohater wiedzie z personifikowaną Łąką. Uwagę zwracają liczne pytania, wykrzyknienia i wielokropki – charakterystyczne dla sytuacji konwersacyjnej. Forma dialogiczna wskazuje na równorzędność obojga interlokutorów – człowieka i natury. Rozmowę rozpoczyna Łąka, zwracając się do narratora:

Czy pamiętasz, jak głowę wynurzyłeś z boru,

Aby nazwać mnie Łąką pewnego wieczoru?

                Zawołana po imieniu

                Raz przejrzałam się w strumieniu –

I odtąd poznam siebie wśród reszty przestworu.

Łąka ukazuje człowiekowi nową perspektywę istnienia.