Daniel Naborowski jest twórcą niewątpliwie przynależnym do baroku, jednak żyjąc w latach przypadających na jego początkową fazę, zyskuje miano poety „epoki przejściowej”, gdyż wykorzystuje w swoich wierszach zarówno tradycję renesansową, jak i manieryzm oraz konceptyzm okresu następującego.
Pisał wtedy, kiedy oddziaływanie ideologii odrodzenia miało nadal duży wpływ na kształt twórczości literackiej, a jednocześnie pojawiały się nowe tendencje w literaturze. Większość jego utworów stanowią fraszki, choć poeta ten wypowiadał się także w formie listów poetyckich (jako pierwszy w literaturze polskiej), sonetów, epitafiów i trenów.
W twórczości Naborowskiego można wyróżnić dwa nurty – pierwszy z nich bliższy jest ziemskim rozkoszom, ukazuje urodę życia (w tym również miłości), a drugi ma charakter refleksyjno-moralizatorski. W swojej poezji Naborowski często stara się zdobyć na dystans wobec świata wartości ziemskich, łącząc refleksję egzystencjalną z barokowym konceptem.