Tytułowe wybrzeże sygnalizuje, że przestrzenią wiersza będzie bezkresny morski krajobraz. Tymczasem pole obserwacji podmiotu lirycznego zawęża się do kilku wyrazistych szczegółów – elementów nadmorskiego pejzażu i organizmów związanych z wodnym środowiskiem:
Meduzy rozrzucone niedbale,
muszle, które piasek grzebie,
i ryba opuszczona przez fale,
jak serce moje przez ciebie.
Nie jest to jednak typowy opis przyrody, gdyż ostatni wers dowodzi, że stanowi on tylko pretekst do przedstawienia dramatu rozgrywającego się w ludzkiej duszy.
Każdy z pierwszych trzech wersów eksponuje inny składnik przybrzeżnego widoku, dzięki czemu kształtuje się plastyka utworu. W początkowym i przedostatnim wierszu meduzy rozrzucone i ryba opuszczona zostały opisane przy użyciu imiesłowowych form czasownika, które ustateczniają liryczny pejzaż. Okoliczniki – niedbale i przez fale – dookreślają te sformułowania, wskazując na chaos przedstawionego obrazu. Z kolei muszle z drugiego wersu schowane są w piasku, ledwie widać je spod złocistej masy.
Ukazana stagnacja i bezład są synonimami zawodu miłosnego, poczucia opuszczenia „ja” lirycznego przez ukochaną osobę. Stan uczuciowego rozczarowania został zatem ukryty za wyrazistymi szczegółami obrazowymi, a środki te służą do uwydatnienia trwania tego stanu.
Sposób zaprezentowania tematu utworu, nieodwzajemnionego uczucia, pozwolił poetce uniknąć ckliwego sentymentalizmu i banału, o jaki nietrudno w przypadku liryki miłosnej. Ponadto wypowiedź osoby mówiącej cechuje dystans wobec swoich przeżyć i dyskrecja w mówieniu o nich.
(z tomu Pocałunki, 1926)