Julian Tuwim był polskim poetą dwudziestolecia międzywojennego, który zasłynął nie tylko poprzez swoją lirykę (także dziecięcą), ale także skecze kabaretowe czy utwory muzyczne. Jego wiersz pt. Życie porusza kwestie charakterystyczne dla twórczości członków grupy literackiej Skamander i stanowi swoisty manifest ich światopoglądu. Autor skupia się na egzystencji człowieka, ale nie w ujęciu duchowym, a typowo biologicznym, odnoszącym się do ludzkiej fizjologii.
Julian Tuwim był słynnym polskim poetą związanym z literacką grupą Skamander, znanym także z ponadczasowej poezji dziecięcej. W jego twórczości wyróżnić można kilka etapów. Omawiany wiersz, Ranyjulek, należy do fazy początkowej, kiedy to podniosła, poważna tematyka została zastąpiona codziennością – widoczne było to zarówno w treści, jak i w języku. Utwór opisuje życie włóczęgi, jednak zamiast na trudach, skupia się na pozytywach.
Julian Tuwim był polskim poetą dwudziestolecia międzywojennego, współzałożycielem kabaretu Pod Picadorem oraz grupy poetyckiej Skamander, współpracował także z czasopismami literackimi. Omawiany wiersz, Gałąź, wchodzi w skład zbioru Treść gorejąca, wydanego w roku 1936. Tom ten został wydany na przełomie dwóch etapów twórczości poety, kiedy to podejmował refleksje na temat egzystencji człowieka oraz potężnej przyrody nad nim władającej.
Wiersz „Colloquium niedzielne na ulicy” Juliana Tuwima pochodzi z tomiku „Sokrates tańczący” wydanego w 1920 roku. Opisuje w nim nietypowy przypadkowy flirt na ulicy. Mężczyzna, który próbuje nawiązać w ten sposób kontakt z kobietą, zachowuje się w sposób bardzo niekonwencjonalny, łamie przyjęte normy zachowania.
Julian Tuwim w swojej twórczości odwoływał się do różnorodnej tematyki, w jego dorobku nie brak jest tekstów pisanych dosadnym językiem oraz poruszających problemy społeczne i polityczne, jednak większość współczesnych odbiorców kojarzy autora głównie z poezją przeznaczoną dla dzieci. Jego wiersze należą do ścisłego kanonu tego typu liryki. Jednym z nich jest Spóźniony słowik, utwór opisujący zdarzenia rozgrywające się pewnego wieczoru.
Julian Tuwim był jednym z najwybitniejszych przedstawicieli grupy literackiej Skamander. Omawiany wiersz autora, Śmierć, pochodzi ze zbioru Czyhanie na Boga, wydanego w roku 1920. Utwór wywodzi się z pierwszego etapu twórczości Tuwima, jednak nie porusza typowych dla niego kwestii – afirmacji życia, biologizmu czy witalizmu. Opowiada natomiast o nieszczęśliwej miłości oraz wpływie silnego uczucia na życie człowieka.
Julian Tuwim był polskim poetą, satyrykiem oraz twórcom kabaretowym, związanym z grupą Skamander oraz redagującym czasopismo Wiadomości Literackie. Pozostawił po sobie bogaty i różnorodny dorobek, a poruszane przez niego kwestie ewoluowały na przestrzeni czasu. Z początkiem lat 30. rozwinął się w jego twórczości nurt pacyfistyczny, sprzeciwiający się faszyzmowi oraz wojnom. W tym czasie powstał zbiór Biblia cygańska (1932), z którego pochodzi wiersz Trudy majowe.
Julian Tuwim był polskim poetą dwudziestolecia międzywojennego oraz członkiem grupy literackiej Skamander. W swoich utworach poruszał różnorodne zagadnienia – tworzył wiersze pacyfistyczne, przeznaczone dla dzieci, a także w nurcie biologizmu. Do tej ostatniej grupy zalicza się dzieło Przemiany, opublikowane w tomie Słowa we krwi, wydanym w roku 1926. Skupia się ono na kwestiach rozkwitu przyrody po zimie oraz roli natury w życiu człowieka.
Julian Tuwim, poeta dwudziestolecia międzywojennego, autor skeczy kabaretowych i tekstów politycznych, wielu czytelnikom kojarzy się przede wszystkim z popularnymi wierszykami dla dzieci. W swojej twórczości poruszał jednak także inne, naturalistyczne zagadnienia – zniszczenie miast i zepsucie jego mieszkańców czy też wszechobecną brzydotę. Do tego nurtu należy utwór Chrystus miasta, pochodzący z wydanego w 1920 roku zbioru Czyhanie na Boga.
Julian Tuwim był jednym z najpopularniejszych twórców polskiego dwudziestolecia międzywojennego, poetą, tłumaczem, współzałożycielem grup kabaretowych i literackich, a także redaktorem takich pism jak Skamander czy Cyrulik Warszawski. Jego twórczość charakteryzowały częste gry słowem, rytmiczność, błyskotliwy humor. W późniejszych badaniach nad językiem skupiał się na tworzeniu neologizmów, czego wyrazem jest między innymi wiersz Słowisień, w całości będący niezwykłym, wymagającym ogromnego kunsztu artystycznego eksperymentem językowym.