Zarówno w dramatach jak i liryce Różewicz podejmuje tematykę istotną dla współczesnego człowieka, często uniwersalną, niebłahą: refleksje nad determinizmem biologicznym i historycznym, relacje z innymi, stosunek do Boga, moralność, szanse na przyszłość,
problematyka zarówno ważka, jak i trudna – zagrożenia współczesnego świata związane z moralnością, upadkiem kultury, człowieczeństwem,
trwały ślad w pamięci podmiotu lirycznego wielu wierszy stanowią obrazy wojny, zabijania, drastycznych rzezi,
refleksje nad śmiercią i losami zabijanych masowo ludzi, reifikacja,
poezja zaskakująca i odmienna w poetyce i nastroju od powstającej do 1939 roku
poetyka „ściśniętego gardła” – oszczędność słów i środków stylistycznych, surowość i prostota formy, ascetyzm,
poezja ateizująca, w której często pojawiają się motywy ewangeliczne, religijne, częste poddawanie w wątpliwość istnienia i opieki Stwórcy,
nienachlany moralizatorski wydźwięk wierszy, choć brak w nich dosłownego dydaktyzmu,
wykorzystywanie mowy potocznej, bezpośredniość, rezygnacja z patosu, składniowej precyzji i egzaltacji,
częste wyliczenia, antytezy, metonimie, kontrasty, aluzje kulturowe, literacki i biblijne
rzadko pojawiają się metafory i porównania, często klamra kompozycyjna,
wyodrębnienie graficzne wyrazów o szczególnym znaczeniu, uwypuklanie znaczeń poprzez izolowane wersy,
różna długość wersów, uzależniona od znaczenia fraz,
technika collage’u – wiersze i poematy tworzone z „gotowców”, oddają charakter współczesnej kultury postmodernistycznej, pozostającej pod wpływem reklam i szeroko pojętej kultury masowej,
odwołanie do tradycji by wypunktować odejście od niej,
wiersze pod względem językowym przypominają prozę,
uwikłanie człowieka współczesnego w mroczną przeszłość, brak sensu życia, autorytetów, słabość jednostki pozbawionej zasad moralnych.
