Johann Wolfgang Goethe (1749-1832) to najwybitniejszy niemiecki pisarz okresu „burzy i naporu” (niem. „Sturm und Drang”).
Urodził się we Frankfurcie nad Menem w zamożnej rodzinie mieszczańskiej. Studiował prawo na uniwersytecie w Lipsku (to tutaj odkrył poetyckie powołanie), a następnie, po przerwaniu nauki z powodu złego stanu zdrowia, kontynuował ją w Strasburgu, gdzie spotkał się z Johannem Gotfriedem Herderem, sławnym zbieraczem i propagatorem pieśni ludowych. Pod wpływem Herdera Goethe zainteresował się poezją ludową, a także Homerem i Szekspirem.
Po ukończeniu prawa zaczął pracować w zawodzie w rodzinnym mieście. To lata wczesnej twórczości pisarza typowej dla okresu „Sturm und Drang” („burzy i naporu”). Powstały wtedy wiersze manifestujące osobiste przeżycia twórcy, dramat historyczny sławiący wielkiego wojownika Gotz von Berlichingen (1773), dzięki któremu autor zasłynął wśród młodego pokolenia.
Po ukazaniu się Cierpień młodego Wertera (1774) Goethe stał się czołowym przedstawicielem okresu „burzy i naporu” w Niemczech i przyczynił się do wyznaczenia nowych kierunków ideowych w literaturze.
W 1775 r. na zaproszenie księcia sasko-weimarskiego Karola Augusta pisarz zamieszkał w Weimarze, gdzie spędził większość swego długiego życia. Pełnił tam ważne funkcje w rządzie księstwa. W 1782 r. otrzymał szlachectwo. W latach 1791-1817 kierował teatrem i uczynił to miasto centrum literackim Niemiec. Do Weimaru zjeżdżali najwybitniejsi pisarze, artyści z wielu krajów Europy, by spotkać się z Goethem (m.in. Germaine de Stael czy Adam Mickiewicz w 1829 r.). Tam powstały liczne ballady (m.in. Król olch, Rybak), dramaty (Egmont, Ifigenia w Taurydzie), wiele prac naukowych.
W latach 1771-1790 Goethe wiele podróżował w góry Harzu, do Włoch i Szwajcarii, co nasiliło jego zainteresowania kulturą antyczną. Od 1794 r. przyjaźnił się z drugim wielkim pisarzem epoki, Fryderykiem Schillerem.
Najwybitniejszym dziełem Goethego jest Faust. Dzieło to pisał on przez całe życie (od 1768 aż do 1832 r.). Stanowi ono szczytowe osiągnięcie niemieckiej literatury.
Twórczość Goethego, prezentująca różnorodną formę i środki wyrazu, wywarła wielki wpływ na literaturę romantyzmu. Trudno przyporządkować tego autora do jednej epoki czy prądu – wraz z Fryderykiem Schillerem zaliczany jest przez niemieckich historyków i literaturoznawców do najwybitniejszych przedstawicieli niemieckiego klasycyzmu, natomiast dla całej Europy, także dla Polaków, stał się jednym z czołowych przedstawicieli preromantyzmu, a później romantyzmu.