W przypadku mniejszego kalibru przewinień łatwiej dokonać pełnego zadośćuczynienia. Jeżeli złodziej odda ukradzione mienie oraz poniesie karę, można stwierdzić, że wynagrodził swój błąd. Taki wątek pojawia się w dwóch nowelach polskiego noblisty, Henryka Sienkiewicza. Pozytywista pochylał się nad losem ubogich, co widać w „Janko Muzykancie”. Chłopiec od zawsze pragnie skrzypiec, tworzy własny instrument. Miłość do muzyki popycha go do kradzieży. Jest to dla niego ucieczka od trudnej rzeczywistości, gdzie często nie ma co jeść, jest wyszydzany przez dzieci i chłopów oraz bity przez matkę. Za próbę zabrania skrzypiec, zostaje ukarany wręcz nad wyraz surowo. Pobicie od strażnika doprowadza do śmierci chłopca. Jest to jednak przykład winy, która została zadośćuczyniona.
Drugą nowelą, którą chciałbym tutaj wspomnieć, jest „Latarnik” tego samego autora. Polski emigrant, Skawiński osiada w Aspinwall, gdzie przyjmuje pracę tytułowego latarnika. Popełnia jednak błąd, ponieważ po wielu miesiącach pracy jednego dnia nie zapala światła latarni. „Winny” tego błędu jest „Pan Tadeusz”, w którym zaczytał się w ciągu dnia. Zadośćuczynieniem jest strata pracy przez mężczyznę, co jednak nie rusza go tak mocno. Ożywiony patriotycznie mężczyzna postanawia ruszyć do Nowego Jorku i tam żyć wspólnie z innymi Polakami na obczyźnie.
Każdy ma prawo popełniać błędy. Ludzie nie są istotami doskonałymi, dlatego ich działania prowadzą czasem do złego. Najważniejsza jest jednak chęć poprawy. Można wtedy, choć symbolicznie wynagrodzić swój błąd bliskim danej osoby. Jacek Soplica dokonał odkupienia, jednak zajęło mu to wiele lat. Najlepiej więc kierować się w swoim działaniu rozsądkiem, aby nie zrobić komuś krzywdy, której nie da się już odwrócić.
