Julian Tuwim (ur. w 1894 roku, zm. w 1953 roku) – polski poeta i tłumacz. Urodził się w Łodzi. Chodził tam do Męskiego Gimnazjum Rządowego. W latach 1916 – 1918 uczęszczał na Uniwersytet Warszawski, gdzie studiował dwa fakultety – prawo oraz filozofię. W 1913 roku zadebiutował jako translator – przełożył na język esperanto utwór Leopolda Staffa W jesiennym słońcu. Debiut poetycki datuje się na ten sam rok – w „Kurierze Warszawskim” ukazał się utwór Prośba. W latach 1916 – 1919 współpracował ze studenckim czasopismem „Pro arte et studio”. W 1918 roku założył wraz ze znajomymi kabaret literacki Pikador. W tym samym czasie powstała Kawiarnia Poetów Pod Pikadorem (Warszawa, Nowy Świat 57). Rok później Tuwim ożenił się. Do 1932 roku współpracował również z kabaretem Qui pro Quo.
W 1920 powstało czasopismo „Skamander”. Tuwim stał się czołowym przedstawicielem grupy poetyckiej o tej samej nazwie. Ponadto współpracował z „Wiadomościami Literackimi”, „Szpilkami” i „Cyrulikiem Warszawskim”.
Podczas wojny Tuwim przebywał na emigracji (Rumunia, Francja, Portugalia, Brazylia, Nowy Jork). Działał na rzecz lewicowej prasy amerykańskiej Polonii. Był w kontakcie z działaczami politycznymi zrzeszonymi wokół Oskara Langego. Ponadto współpracował z Polsko – Amerykańską Radą Robotniczą. Uważał, że Polska powinna porozumieć się z ZSRR. Nawiązał też kontakt z „Wiadomościami Polskimi Politycznymi i Literackimi”, „Nową Polską”, „Głosem Ludowym”. W 1942 roku zmarła tragicznie jego matka, została zamordowana przez Niemców.
Do kraju powrócił w czerwcu w 1946 roku. W latach 1946 – 1947 pełnił funkcję kierownika literacko – artystycznego w Teatrze Muzycznym Domu Wojska Polskiego. W latach 1947 – 1950 piastował urząd kierownika artystycznego Teatru Nowego. Zdobył nagrodę miasta Łódź (1928, 1949), nagrodę Pen Clubu (1935, za przekład Jeźdźca miedzianego Puszkina), nagrodę państwową I stopnia (1951). Ponadto odznaczono go doktoratem honoris causa Uniwersytetu Łódzkiego w 1949 roku.
Zmarł w Zakopanem 27 grudnia 1953 roku.