„Droga nad przepaścią w Czufut-Kale” to piętnasty utwór pochodzący z cyklu „Sonety krymskie” autorstwa romantycznego poety Adama Mickiewicza. Cykl ten powstawał w latach 1825-1826, a inspiracją do jego stworzenia była podróż poety na Półwysep Krymski. Wiersz przedstawia rozmowę Mirzy i Pielgrzyma, którzy przemieszczają się nad tajemniczą przepaścią.
Zimna skała, dotyk jej zawsze przynosi na myśl starą mogiłę. Kamień, choć dawniej nazywany był kośćmi Matki Ziemi, przez ludzi kojarzony jest ze śmiercią. Być może to jego brak poruszenia i lodowata aura łączona jest z widokiem stężałego trupa. Kamień jednak nie jest martwy, wręcz przeciwnie. Przez wieki tkwi w jednym miejscu, nieporuszony. Czy to jednak oznacza brak życia, czy może jego inną formę? Góry wypiętrzają się przecież przez miliony lat, rosną i więdną niczym wszystko inne. Kamień żyje po prostu własnym życiem, inaczej zatopionym w czasie. Łączy nim przez to przyszłość, przeszłość i teraźniejszość. Nie bez kozery najstarsze z ludów budowały z niego monolityczne portale. Co widziały przez te okna, kamienie szepczące historie eonów? Teraz już to wiem.
Technologia na pewnym etapie rozwoju zawsze zaczyna przypominać magię. Szczególnie jeżeli obserwująca ją osoba nie ma bladego pojęcia, co właściwie widzi. Powstało na ten temat wiele spekulacji, a samo słowo „magia” jest już dosyć znaczące. Pochodzi przecież od starobabilońkiego „Mag” – czyli kapłana z samego szczytu świątyni, osobę obdarzoną tajemną wiedzą. Zawsze, gdy o tym myślę mam przed oczyma tych szalonych bohaterów-uczonych z XIX wiecznych powieści angielskich. Ludzi wierzących w istnienie eteru, dla których nauka była przygodą i sztuką zarazem. Przedziwnych jegomości w moglach, którzy przekręcając wajchę, budzili do życia pozszywane ze sobą potwory albo tworzyli cuda techniki w piwnicy starych posiadłości swoich rodów. Jest tak, ponieważ chyba sam do nich troszeczkę należę.
Pan Tadeusz to dzieło specyficzne, nie tylko ze względu na zastosowanie trzynastozgłoskowca. Ta epopeja narodowa stworzona piórem Adama Mickiewicza zaskakuje mnogością wątków, które przewijają się ze sobą na kartach poematu. Aby dobrze zrozumieć, ile kunsztu wykazał wieszcz, należy przeanalizować je wszystkie po kolei. Każdy z głównych wątków okazuje się bowiem łączyć z innymi i wynikać … Czytaj dalej
Wiersz „Dar” autorstwa Czesława Miłosza powstał w 1971 roku podczas pobytu autora w Berkeley w Kalifornii i pochodzi z tomiku poezji „Gdzie wschodzi słońce i kędy zapada”. Utwór jest poetycko-filozoficzną refleksją nad zwyczajną codziennością, w której odnaleźć można wiele szczęścia. Ukazuje postawę człowieka, który swoją radość czerpie jedynie z samego obcowania z przyrodą i nie potrzeba mu nic więcej, aby osiągnąć stan emocjonalnego spełnienia.
„Stepy akermańskie” to pierwszy utwór pochodzący z cyklu „Sonety krymskie” autorstwa romantycznego poety Adama Mickiewicza. Cykl ten powstawał w latach 1825-1826 i stanowi świadectwo podróży poety na Półwysep Krymski. „Stepy akermańskie” to poetycki opis przyrody i wyraz fascynacji rozpościerającymi się na Wschodzie stepami. Pojawia się również wątek patriotyczny.
Mężczyźni odgrywają zdecydowanie ważniejszą rolę w epopei Adama Mickiewicza „Pan Tadeusz”, niż kobiety. Świadczy o tym chociażby fakt, że głównym bohaterem jest Jacek Soplica, skrywający się pod fałszywą tożsamością księdza Robaka. Dwoma najważniejszymi postaciami kobiecymi są Telimena i Zosia. Bohaterki zostały ukazane na zasadzie kontrastu. Oprócz płci, mają naprawdę niewiele cech wspólnych.
„Odprawa posłów greckich” to utwór Jana Kochanowskiego z końca lat 70. XVI wieku. Jest to tragedia antyczna, która pierwszy raz została wystawiona na weselu Jana Zamoyskiego i Krystyny Radziwiłłówny, w którym brali udział także król i królowa.
Antenor opowiada o porwaniu Heleny przez Parysa. Helena jest żoną Menelaosa. Helena jest Greczynką, a Parys Trojańczykiem.
Parys próbuje nakłonić Antenora do bycia po swojej stronie, jednak mężczyzna się nie zgadza. Uważa, że przyjaciel zrobił źle, porywając Helenę. To grozi wojną.
Wiersz „Szczęście” autorstwa Bolesława Leśmiana pochodzi z wydanego w 1938 roku tomiku poezji „Dziejba Leśna”, który został wydany w pierwszą rocznicę śmierci poety. Dzieło to stanowi pesymistyczną refleksję o tytułowym szczęściu, które trudno odnaleźć i łatwo stracić. Inspiracją do napisania utworu stała się młodzieńcza relacja autora z kobietą, którą darzył szczególnym uczuciem.