Emma Bovary to tytułowa bohaterka powieści Gustawa Flauberta, pt. „Pani Bovary”. To postać skomplikowana i niestandardowa. Na jej przykładzie możemy zobaczyć, jak katastrofalne skutki może nieść przesadna wiara w fikcję literacką i egzaltacja emocjonalno-uczuciowa. Model ten jest aktualny do dziś, co czyni z Emmy Bovary bohaterkę ponadczasową.
Charakterystyka Emmy Bovary
Emma po raz pierwszy pojawia się w powieści, gdy Karol Bovary, znajduje się na farmie jej ojca i leczy jego złamaną nogę. Młody lekarz zakochuje się niezwykle pięknej dziewczynie i szybko wchodzi z nią w związek małżeński. Emma jednak od razu daje się poznać jako kobieta kapryśna, oczekująca ciągłej uwagi i coraz to nowych rozrywek. Wynika to z jej zamiłowania do literatury romantycznej i obyczajowej, która pełna jest przykładów wielkich miłości i burzliwych romansów, które zazwyczaj niewiele mają wspólnego z szarą prozą codziennego życia. Kobieta oczekuje od życia mnogości uniesień i wzruszeń. Nic więc dziwnego, że bardzo szybko zaczyna ją nudzić monotonne życie na prowincji u boku statecznego i przyziemnego męża.
Emma zaczyna popadać w marazm i różne stany graniczące z depresją. Czuje się głęboko nieusatysfakcjonowana swoim życiem, a jednocześnie jest w nim spętana. Nie jest w stanie jako kobieta zmienić własnego losu. Chciałaby, żeby emocje, uczucia, a także rozrywki i korzystne zdarzenia same do niej przychodziły tak, jak działo się to zawsze w przypadku jej ulubionych bohaterów literackich. Emma poddaje się nieskończonemu nurtowi emocji, które przez nią przepływają, a których w żaden sposób nie kontroluje. Nie jest w stanie znieść tego, że jej dziecko jest dziewczynką, gdyż marzyła o chłopcu. Oddaje więc małą Bertę pod opiekę mamce.
Emma nie spełnia się w roli żony, ciągle oczekuje uwagi, a zapracowany mąż wydaje jej się jedynie kimś, kto ma dostarczać jej nieskończonych rozrywek. Na wszelkie jednak próby poprawy jej nastroju, reaguje zrezygnowaniem, zażenowaniem i rozczarowaniem. Nie jest w stanie sama poczuć się szczęśliwa i coraz bardziej wścieka się, że świat i ludzie wokół niej nie są jej w stanie tego zapewnić.
Emma Bovary żyje swoimi mrzonkami i fantazjami. Bardzo chce się uważać za osobę pochodzącą z wyższych sfer, jednak jest to dla niej świat zupełnie niedostępny. W XIX wieku awans społeczny był bardzo trudny, tym bardziej dla kobiety, dlatego zaciągała kolejne pożyczki i trwoniła majątek, chcąc w jakimkolwiek stopniu sobie zrekompensować te braki. Wszystko to niechybnie prowadzi Emmę to wdawania się w kolejne coraz bardziej desperackie romanse i zdrady. W zmysłowej czysto erotycznej przyjemności jest ona w stanie odnaleźć chwilową ulgę i ułudę szczęścia. Nie jest jednak w stanie zbudować trwałej prawdziwej relacji opartej na zaufaniu i wzajemnym szacunku, dlatego też wszystkie te romanse ostatecznie kończą się zawodem, a każda z nich coraz bardziej popycha Emmę ku depresji i rozpaczy.
Pycha, lenistwo, wygórowane mniemanie o sobie oraz przeświadczenie o tym, że rzeczywistość powinna przypominać fabułę romansu – wszystko to prowadzi Emmę ku niechybnemu upadkowi. Odwracają się od niej wszyscy, a ona popada w długi, których nie jest w stanie spłacić. Rozpacz doprowadza ją do samobójstwa. W taki właśnie sposób kończy się nieszczęśliwe życie Emmy Bovary.
Emma Bovary to postać, która nie wzbudza sympatii. Ciężko jednak ją winić, za wszystkie niepowodzenia w jej życiu. Bohaterka była ambitna, wierzyła, że zasługuje na więcej, niż życie było w stanie jej zaoferować. Jej możliwości były jednak mocno ograniczone. Jako kobieta pochodząca z mieszczaństwa musiała zgodzić się na życie, jakie był w stanie zapewnić jej mąż, którego nie kochała, a nawet nie szanowała. Swoje głębokie niezadowolenie z życia próbowała sobie rekompensować chwilowymi podnietami, które dawały jej ułudę sensu.