Józef Czechowicz (ur. 15 marca 1903 roku, zm. 9 września 1939 roku) – polski poeta. Wywodził się z ubogiej rodziny wiejskiej. Wcześnie został osierocony przez ojca, dzieciństwo spędził w trudnych warunkach. Uczęszczał do seminarium nauczycielskiego (przerwał naukę w związku z udziałem w wojnie w 1920 roku), w latach 1921–1933 pracował jako nauczyciel, wpierw na Wileńszczyźnie, od 1926 roku w Lublinie, tam też został kierownikiem szkoły specjalnej. Czynnie działał w grupie poetyckiej skupionej wokół czasopisma „Reflektor” (Lublin). To właśnie na łamach tej gazety debiutował, publikując Opowieść o papierowej koronie. Pierwszy tom poezji wydał w Bibliotece „Reflektora” w 1927 roku. Podczas studiów w Instytucie Pedagogiki Specjalnej w Warszawie (1928/29) zaprzyjaźnił się z grupą literacką Kwadryga.
Czynnie działał na literackiej i kulturowej scenie Lublina, był redaktorem dodatku literackiego do dziennika „Ziemia lubuska” oraz współzałożycielem z F. Arnsztajnowa miejscowego Związku Literatów. Nawiązał współpracę z wieloma pismami literackimi, m.in. „Drogą” (od 1928 roku), „Zet” (od 1932 roku), „Pionem” (od 1933 roku), „Kameną” (od 1933 roku). W latach 1933–1935 zajmował się redagowaniem dodatków literackich do tygodnika Legionu Młodych „Państwo Pracy”.
W 1933 roku zamieszkał na stałe w Warszawie, rozpoczął także pracę w dziale wydawnictwa Związku Nauczycielstwa Polskiego, będąc sekretarzem redakcji „Głosu Nauczycielskiego”. Ponadto pełnił funkcję redaktora pism dla dzieci „Płomyk” i „Płomyczek”, a od 1934 roku również „Miesięcznika Literatury i Sztuki”.
W 1936 roku, w związku z oskarżeniami o niemoralny tryb życia (wynikającymi z opublikowania poematu Hildur Baldur i czas, uznanego za apologię miłości homoseksualnej), zrezygnował z działalności w ZNP. W 1937 roku mianowano go sekretarzem redakcji „Pionu”, potem pracował w dziale literackim Polskiego Radia.
Po 1934 roku próbował zorganizować środowisko młodego pokolenia poetów, formując jednolity ruch. Udało mu się wokół siebie skupić liczne grono poetów, w szczególności pozawarszawskich. Wyrazem tych dążeń okazała się wydawana przez Czechowicza w latach 1938–1939 seria Arkuszy Poetyckich, zawierająca wiersze dwunastu poetów starszego oraz młodszego pokolenia, a także program założenia z L. Frydem w 1938 roku kwartalnika „Pióro”.
Po wybuchu wojny wraz z grupą dziennikarzy znalazł się w Lublinie, gdzie zginął podczas bombardowania miasta.