To lubię – interpretacja
To lubię to bardzo ważny utwór, ponieważ powstał w momencie, kiedy Mickiewicza nie interesował już racjonalizm a romantyzm nie został przez niego dogłębnie poznany.
To lubię to bardzo ważny utwór, ponieważ powstał w momencie, kiedy Mickiewicza nie interesował już racjonalizm a romantyzm nie został przez niego dogłębnie poznany.
Przez wielu badaczy Powrót taty jest uważany za jedną z najwybitniejszych ballad Mickiewicza. Wiersz napisano w 1821 roku. Utwór należy do programowych. Zrealizowana została w nim poetyka romantyczna. Co ważne, w liryku tym Mickiewicz odchodzi od fantastyki balladowej. Zaznaczyć trzeba, że wiersz charakteryzuje się naturalnością i prostotą.
Świtezianka to jedna z najbardziej przełomowych ballad Mickiewicza. Chociaż pozornie opowiada o miłości myśliwego i pięknej nimfy, jest to bardzo ważny utwór w historii literatury. Biorąc pod uwagę konstrukcję fabularną można powiedzieć o pewnej standaryzacji. Historia głównych bohaterów przebiega wedle dobrze znanego z innych utworów planu: zakochanie się – zdrada – kara za złamanie przysięgi. Podobnie rzecz ma się z bohaterami.
Jest to to przykład ballady, synkretycznego gatunku łączącego w sobie cechy epiki i liryki, typowego dla doby romantyzmu. Utwór został zadedykowany Michałowi Wereszczace. Był on bratem ukochanej Mickiewicza, Maryli. Młodzi ludzie spędzali razem wolny czas w folwarku rodzinnym Wereszczaków, Płużynach, który znajduje się nieopodal jeziora.
Utwór znajduje się na początku zbioru Ballady i romanse. Jest on realizacją synkretycznego gatunku literackiego – ballady – łączącego w sobie cechy liryki i epiki. Romantyczność to swoiste wyznanie wiary, credo poety. W wierszu tym zawarte zostały wszystkie założenia romantycznej poetyki, za której ojca na gruncie polskim można uznać Adama Mickiewicza.
Oda do młodości to sztandarowy utwór romantyczny. Mickiewicz napisał go 26 grudnia 1820 roku w Kownie. Wiersz nawiązuje do filozofii Filomatów, którzy hołdowali młodości. Badacze wskazują, że w utworze tym poeta podszedł do tego tematu w sposób innowacyjny. Do tej pory na kartach polskiej literatury młodość była ukazywana w aspekcie biologicznym bądź socjologicznym. Tymczasem w liryku Mickiewicza jest ona swoistą potęgą kreacyjną, składnikiem uniwersalnego porządku świata. Warto zaznaczyć, że po publikacji wiersz został bardzo dobrze oceniony przez ówczesnych czytelników i krytyków. Co więcej, wielu późniejszych pisarzy nawiązywało w swojej twórczości do dzieła Mickiewicza.
Utwór napisano w grudniu 1820 roku. Zalicza się go do wierszy programowych, w których młody poeta zawarł swój światopogląd. W tym przypadku Mickiewicz wypowiedział się przede wszystkim na temat niepodległości i wolności.
Wiersz „Daremne żale” pochodzi z 1877 roku i jest przykładem liryki apelu. Podmiot liryczny – można go utożsamiać z autorem – zwraca się do romantyków, aby pozwolili nowemu pokoleniu pozytywistów odkrywać świat.
Wiersz „Limba” pochodzi z cyklu W Tatrach (1878–1880). Jest to przykład liryki refleksyjnej, czy też wedle innej nomenklatury liryki filozoficznej. Wiersz jest uznawany za jeden z pierwszych polskich utworów symbolicznych. Symbolem, który organizuje zarówno płaszczyznę formy, jak i tematyki dzieła jest tytułowa limba – gatunek sosny, rosnący w najwyższych partiach górskich.
Wiersz „Między nami nic nie było” pochodzi z roku 1870 i jest przykładem liryki miłosnej.