Adam Asnyk

Asnyk to poeta debiutujący w 1864 roku, po powstaniu styczniowym. Poeta pozytywizmu, czasów niepoetyckich, jak o nim mówiono. Jego utwory, tematyka i klimat wierszy, bardziej przypominają poezję późnego romantyzmu. Nie inaczej jest z wierszem „Miejmy nadzieję!”. Napisany po klęsce powstania, w okresie powszechnej żałoby narodowej, jest utwór Asnyka przykładem poezji tyrtejskiej, nawołującej do walki o wolność.

Wiersz „Bezimiennemu” autorstwa Adama Asnyka powstał 28 września 1869 i pochodzi z wydanego w 1974 roku tomiku „Poezje. Tom I”. Ukazuje on tragiczny los samotnego emigranta, powstańca, który został zmuszony do ucieczki z kraju przed wrogiem. Porusza problem samotności, poczucia niesprawiedliwości oraz tęsknoty, które towarzyszą mu przez cały okres wygnania aż do śmierci.

Adam Asnyk był nie tylko znakomitym polskim poetą XIX wieku, ale także dramatopisarzem, redaktorem, filozofem oraz założycielem Towarzystwa Szkoły Ludowej. Wiersz jego autorstwa pt. Ulewa powstał w roku 1879, a dokładniej 30 lipca, i wchodził w składu zbioru Poezje. Tom II. Jest to dzieło z nurtu popularnego w Młodej Polsce gatunku liryki przyrody, opisujące tatrzańską naturę – gwałtowną, letnią nawałnicę.

Wiersz „Daremne żale” pochodzi z 1877 roku i jest przykładem liryki apelu. Podmiot liryczny – można go utożsamiać z autorem – zwraca się do romantyków, aby pozwolili nowemu pokoleniu pozytywistów odkrywać świat.

Wiersz „Limba” pochodzi z cyklu W Tatrach (1878–1880). Jest to przykład liryki refleksyjnej, czy też wedle innej nomenklatury liryki filozoficznej. Wiersz jest uznawany za jeden z pierwszych polskich utworów symbolicznych. Symbolem, który organizuje zarówno płaszczyznę formy, jak i tematyki dzieła jest tytułowa limba – gatunek sosny, rosnący w najwyższych partiach górskich.

Wiersz „Między nami nic nie było” pochodzi z roku 1870 i jest przykładem liryki miłosnej.

Utwór „Do młodych” pochodzi z roku 1880. Jest on spójny z historiozoficzną koncepcją dziejów Asnyka.