Fabuła Dziewczyny, podobnie jak Dusiołka, cechuje się prostotą i bez trudu można ją streścić. Oto dwunastu braci usłyszało dochodzący zza muru płacz. Wyobrazili sobie, że jest to głos uwięzionej, potrzebującej pomocy Dziewczyny. Postanowili ją oswobodzić, starając się wspólnym wysiłkiem przebić mur.
Dwoje ludzieńków to wiersz będący nawiązaniem do folklorystycznej, ludowej pieśni, stanowiący jej autorską parafrazę. Opublikowany został w zbiorze Łąka, wydanym w 1820 roku, i wchodzi w skład mniejszego cyklu Trzy róże. Twórcą utworu jest Bolesław Leśmian, poeta okresu dwudziestolecia międzywojennego, który zapisał się w historii literatury dziełami nawiązującymi do pierwotności, odzwierciedlającymi rytm świata, pełnymi balladowości i fantastycznych postaci.
Człowiek w poezji Leśmiana jest ściśle związany z naturą. Widzimy go najczęściej na tle wydarzeń nagłych, niespodziewanych i przełomowych dla jego życia, kiedy tragicznie zmaga się z rzeczywistością.
Bolesław Leśmian, polski poeta dwudziestolecia wojennego, zasłynął wydanym w 1920 roku tomem Łąka, dotykającym kwestii natury, ludowości czy istoty człowieczeństwa. Omawiany wiersz, Do śpiewaka, wchodzi w skład tego zbioru oraz należy do mniejszego cyklu – Ponad brzegami. Leśmian w utworze zwraca się do tytułowej postaci, opisując jej zachwyty nad przyrodą oraz rozważając nad relacją pomiędzy człowiekiem i Bogiem.
Leśmian w swoich utworach często przedstawia świat pierwotny, nieskażony przez człowieka i cywilizację, który zapełnia wyłącznie natura. Przykładem takiego wiersza może być Ballada bezludna, utworzona za pomocą rzadkiego w naszej literaturze szesnastozgłoskowca (o rymach parzystych). Pierwszą strofę rozpoczyna opis kwitnącej szmaragdowo łąki: