W Weronie

Wiersz W Weronie zbudowany jest z czterech numerowanych tercyn. Utwór odwołuje się na prawach aluzji literackiej do dramatu Romeo i Julia Williama Szekspira. Zabieg ten jest punktem wyjścia w rozważaniach poety. Norwid przejmuje aspekt niniejszej historii odnoszący się do śmierci Romea i Julii i odkrycia ich tragedii.

Liryk W Weronie stanowi kontynuację tych wydarzeń, zawierającą spojrzenie na nie z perspektywy upływającego czasu. Pozwala to poddać je bardziej wnikliwej i rozważnej ocenie. Ponadto wiersz ten nawiązuje również do ballady Adama Mickiewicza pt. Romantyczność, a nawet stanowi jej zminiaturyzowaną wersję. Niewątpliwie przynosi podobny światopogląd do Mickiewiczowskiego i staje się jego istotnym dopełnieniem (romantyczna opozycja czucia i wiary wobec racjonalistycznego szkiełka i oka).

Inspiracją dla poety do napisania tego wiersza było zapewne zwiedzenie rzekomych domów skłóconych rodzin werońskich patrycjuszy oraz zobaczenie równie nieprawdziwego grobu Romea i Julii. Owe ruiny i grobowce Szekspirowskich bohaterów stanowiły w okresie romantyzmu jedną z największych atrakcji turystycznych Włoch. Norwid odwiedził ten kraj pod koniec lat 40. XIX w. Utwór W Weronie powstał najprawdopodobniej w lipcu 1848 r. lub w styczniu następnego roku. Poeta był we wspomnianych miejscach zapewne tuż po burzy i bezpośrednio po tym, jeszcze tego samego dnia, napisał swój wiersz. Przeniesienie życia fikcyjnych postaci w realny świat i utrwalenie w nim ich istnienia świadczy o wielkim sukcesie dramatu Szekspira, za sprawą którego doszło do zatarcia granic pomiędzy fikcją literatury a rzeczywistością.   

I tak, dzieje Julii Kapuleti i Romea Monteki należą już do przeszłości. Miejsca, w których żyli, uległy niszczącemu działaniu czasu. Panuje w nich cisza i bezruch śmierci.