– Norwid nazwał swą twórczość dawaniem świadectwa prawdzie i dlatego dbał, aby każde jego słowo było nabrzmiałe treścią. Stąd nadzwyczajna zwięzłość jego wypowiedzi.
– Znamienną cechą stylu Norwida jest dar tworzenia powiedzeń zwięzłych i trafnych, które na długo pozostają w pamięci czytelnika. Odnajdujemy je potem u różnych autorów jako motta utworów literackich, przemówień, a nawet rozpraw naukowych.
– Poetyka milczenia stała się szczególną cechą jego twórczości. Efekty artystyczne osiągał dzięki zamierzonej oszczędności słowa, a w niedomówieniu i przemilczeniu widział właściwe środki poetyckiej ekspresji.
– Posługiwał się parabolą i aluzją, a symbolika jego utworów, tak bardzo dla nich znamienna, odznacza się często wieloznacznością i trudna jest nieraz do odszyfrowania.
– Archaizacja języka, upodobania do neologizmów, odwoływanie się do różnych znaków kultury (antyku, Biblii, literatury i sztuki, historii) – czynią z Norwida poetę na wskroś oryginalnego, nie dającego się uchwycić w siatkę zwykłych terminów i pojęć znanych z historii literatury.
– Nowatorski i intelektualny charakter poezji Norwida spowodował, że nie znajdowała ona zrozumienia wśród czytelników. Wymagała od nich bowiem pewnego wysiłku myślowego potrzebnego do ogarnięcia złożonej problematyki filozoficznej i przezwyciężenia oporów w stosunku do nowatorskiej formy artystycznej.