Daniel Naborowski (1573-1640) – poeta baroku, dyplomata, tłumacz, z wyznania kalwinista. Był człowiekiem wszechstronnie wykształconym.
Wywodził się z rodziny szlacheckiej. Studiował w Wittenberdze, Bazylei (tam w 1595 ukończył studia medyczne), Orleanie i Strasburgu (prawo) oraz Padwie, gdzie pobierał prywatne lekcje mechaniki u Galileusza. Przez cały ten okres poszerzał także swoją wiedzę z zakresu nauk humanistycznych. Doskonale władał językiem francuskim i niemieckim, co pozwoliło mu na zaznajomienie się z literaturą tych krajów, poznał także grekę i łacinę, która służyła mu – obok ojczystego języka – w tworzeniu poezji. Przebywając w zagranicznych ośrodkach naukowych i wiele podróżując, poznał wybitnych ludzi nauki i sztuki swojej epoki. Od czasów pobytu w Strasburgu utrzymywał stosunki z dworem Radziwiłłów birżańskich i był z nimi związany niemal przez całe życie. Dorobek poety pozostawał przez długi w rękopisach i został odkryty dopiero w XX wieku.