Daniel Naborowski był polskim poetą przełomu XVI i XVII wieku. Jego utwór „Marność” opiera się na teorii predystynacji, która zakłada, że Bóg z góry decyduje o tym, kto ma zostać potępiony, a kto zbawiony, ponieważ zna przyszłe wybory człowieka, na co nie mamy wpływu. Predystynacja jest jedną z podstawowych nauk kalwinizmu, którego wyznawcą był Daniel Naborowski. Utwór przedstawia także wiele cech poezji barokowej.
Tytułową bohaterką wiersza jest Elżbieta, córka króla Anglii, Jakuba I. Na temat utworu składa się próba opisu oczu królewny angielskiej, niewątpliwie istotnego szczegółu kobiecej urody.
Daniel Naborowski był polskim przedstawicielem baroku, dla którego jednak poezja była zajęciem pobocznym, nie starał się on nawet o ich publikację. Przede wszystkim pełnił funkcję dworskiego dyplomaty oraz tłumacza. Jego wiersz, Na toż, odwołuje się do typowego dla ówczesnej epoki motywu vanitas, przypomina czytelnikowi o ulotności życia oraz bliskości śmierci, a jednocześnie przestrzega przed zatraceniem się w dobrach materialnych.
Daniel Naborowski był poetą okresu baroku, ale także sędzią, dyplomatą, tłumaczem oraz dworskim marszałkiem. Jego dzieła próbowały pogodzić renesansowy zachwyt nad możliwościami ludzkiego umysłu oraz świadomość nieuchronnego przemijania człowieka oraz jego ziemskiego dorobku. Jego wiersz, Róża, powstał jako wyraz poszanowania dla mecenasa Krzysztofa Radziwiłła, wojewody wileńskiego, który wspierał Naborowskiego w procesie twórczym oraz udostępniał środki finansowe umożliwiające rozwój poety.
Daniel Naborowski jest twórcą niewątpliwie przynależnym do baroku, jednak żyjąc w latach przypadających na jego początkową fazę, zyskuje miano poety „epoki przejściowej”, gdyż wykorzystuje w swoich wierszach zarówno tradycję renesansową, jak i manieryzm oraz konceptyzm okresu następującego.
Wiersz ten tworzy regularny trzynastozgłoskowiec ze średniówką po siódmej sylabie. Utwór rozpoczyna stwierdzenie faktu o charakterze sentencjonalnym:
Już od początku we fraszce tej uwagę zwraca anaforyczna konstrukcja, rozpoczynająca się od słów z czasem. Formuła ta występuje także w dalszej części niektórych wersów. Wielokrotne jej powtarzanie w połączeniu z zastosowaniem trzynastozgłoskowej formy wiersza sylabicznego tworzy rytm przypominający tykanie zegara. To współgra z tematem fraszki – jest nim powszechna władza czasu.
Daniel Naborowski (1573-1640) – poeta baroku, dyplomata, tłumacz, z wyznania kalwinista. Był człowiekiem wszechstronnie wykształconym.
Daniel Naborowski był reprezentantem polskiej poezji barokowej, a poza literaturą zajmował się między innymi dyplomacją i tłumaczeniami, był także marszałkiem oraz sędzią. W swojej twórczości łączył zachwyt nad ludzkim rozsądkiem, a jednocześnie wyrażał ulotność świata oraz dóbr materialnych. W podobnym nurcie, wiążącym renesans z barokiem, powstał wiersz Cnota grunt wszystkiemu, który w metafizyczny sposób odnosi się do wartości duchowych.