Klasycyzm to nie tylko kategoria stylistyczno-estetyczna. W przypadku Herberta to także określona postawa wobec świata, poszukiwanie umiaru, równowagi, postawa racjonalistyczna, akcentująca więź z tradycją, zwłaszcza antyczną. To również przestrzeganie reguł i uniezależnienie się od dobra i zła. Według Platona zachowanie miary i proporcji jest zawsze piękne.
W twórczości Herberta widać liczne nawiązania do kultury starożytnej, o czym świadczy obecność w niej licznych toposów, mitów. Poeta wymaga od czytelnika orientacji w tej tradycji oraz znajomości wybitnych dzieł literatury światowej (np. Szekspira). Dopiero wtedy jego poezja staje się zrozumiała.
Prostota, oszczędność środków artystycznych, chłodny, zintelektualizowany język – to jej cechy.
Ryszard Przybylski, ceniony historyk literatury, zauważył, że klasycyzm to ciągłe poszukiwanie idealnego modelu osoby ludzkiej, ponieważ tylko naśladowanie idealnego „ja” stwarza człowiekowi świat autentycznych, humanistycznych wartości.
Wartość poezji Herberta polega na podjęciu podstawowych problemów współczesnego człowieka. Zmierza do odnalezienia sensu i wartości w ludzkim życiu. Bunt przeciwko temu, co nieuchronne, nie jest żadną perspektywą. Ale ułatwienie świadomego wyboru postawy życiowej, złagodzenie brutalności świata – to podstawowe zadania humanizmu. Droga do niego prowadzi poprzez realizowanie odwiecznych prawd moralnych, o których zapomnieliśmy w natłoku spraw codziennych. Szarość, monotonia codzienności uczyniła ludzi obojętnymi na zło i cierpienie.