interpretacje

Po wielu słowach rozpaczy, pełnego goryczy rozpamiętywania, ale też ciepłego wspominania obecności zmarłej córki, po akceptacji tego, że śmierć jest nieodwracalna, a człowiek wobec niej bezsilny, poeta przechodzi w Trenie IX do bardzo ironicznej refleksji.

Tren VIII to kolejny wiersz stychiczny (bez podziału na strofy), skupiający się głównie wokół tematu dotkliwej nieobecności niedawno zmarłego dziecka, Urszuli, córki poety. Utwór tworzy trzynastozgłoskowiec ze średniówką po siódmej sylabie (7+6). Występują w nim rymy żeńskie, dokładne, o układzie aabbcc (parzyste). Elementy te budują melodię utworu.

Tren VII, podobnie jak kolejny, Tren VIII, pokazuje, jak w ojcu, opłakującym przedwczesną śmierć córki, narasta rozpacz. Nie ma ona granic, wydaje się niemożliwa do udźwignięcia czy wyciszenia.

Tren V tworzy rozbudowane porównanie, rozwinięte do samodzielnego obrazu wypełniającego cały utwór. Zestawia ono Urszulkę z młodym drzewem oliwnym. Ten kunsztowny środek stylistyczny ma proweniencję antyczną i jest nazywany porównaniem homeryckim – wywodzi się z eposu homeryckiego:

Tren IV rozpoczyna się sugestywną w swojej wymowie apostrofą, skierowaną do uosobionej śmierci. Wypowiada ją rozgoryczony ojciec, cierpiący ojciec po stracie ukochanej córki, Urszuli. Należy zwrócić uwagę na to, że poeta nie koncentruje się wyłącznie na swoim bólu, lecz podkreśla, że tragedia dotknęła oboje rodziców:

Tren I to wstęp do całego cyklu. Stanowi wprowadzenie tematyczne i strukturalne dla niniejszego dzieła. Poeta przedstawia tragiczną sytuację, która stała się przyczyną powstania Trenów. Śmierć zabrała mu ukochaną córkę.