Atlantyda to mityczna kraina, którą uważa się za siedzibę starożytnej, ale bardzo zaawansowanej technologicznie cywilizacji. Ponoć miała stanowić przykład państwa idealnego, jednak dowodów na jej istnienie wciąż nie udaje się odnaleźć. Swoją wersję tego miejsca – wyspę Nipu – opisał Ignacy Krasicki w swojej powieści, pt. Mikołaja Doświadczyńskiego przypadki.
Drodzy Dorośli,
w pierwszych słowach mojego listu, chciałbym zwrócić uwagę, że niniejszy tekst jest przepełniony dobrą wolą i chęcią porozumienia pomiędzy naszymi światami. Nie jest moim celem wytykanie niedoskonałości, czy mądrzenie się, co często błędnie odnajdujecie w rozmowie z młodymi ludźmi. Chciałbym dołożyć swoją cegiełkę do ogólnego, międzypokoleniowego porozumienia, by nam wszystkim żyło się ze sobą prościej i przyjemniej.
„Podróże kształcą” – któż z nas nie słyszał tego powiedzenia wielokrotnie. W ten sposób od małego zachęca się nas do odbywania bliższych i dalszych podróży, których jedną z konsekwencji miałoby być podniesienie poziomu nasze intelektu, wiedzy o świecie, znajomości języków obcych, itd.
Wyrażeniem „utopia” zwykliśmy określać jakąś sytuację lub stan, które nie są możliwe do osiągnięcia w realnym świecie, ale które reprezentują cechy, do których warto dążyć. Najczęściej określenia tego używa się w odniesieniu do koncepcji ustrojów politycznych, które mają doprowadzić społeczeństwa do życia idealnego. Jedną z takich koncepcji przedstawił Ignacy Krasicki w swojej powieści Mikołaja Doświadczyńskiego przypadki.
Asiunia mieszka z rodziną w okupowanej Warszawie w czasie II wojny światowej.
Rodzina zostaje rozdzielona przez Niemców.
Dziewczynka trafia do domu na ulicy Filtrowej, gdzie zaprzyjaźnia się z Elką.
Asiunia zostaje przeniesiona do domu cioci Oli.
Satyra to bardzo wyrafinowany sposób wypowiedzi artystycznej, którą posługiwali się autorzy różnych epok. Przy pomocy śmiechu, żartu, drwiny czy ironii można bowiem przekazać odbiorcy gorzkie prawdy (nawet dotyczące jego samego) w sposób łagodny. Lekcję ujętą w śmiech i żart łatwiej jest nam przyjąć, niż protekcjonalne rady lub ostre reprymendy.
Biblia to jeden z najbardziej podstawowych fundamentów nasze kręgu kulturowego i cywilizacyjnego. Bez względu na to, czy wierzymy w jej treść, czy też nie, warto jest ją znać, ponieważ wynika z niej wiele kwestii, z którymi stykamy się na co dzień. Choćby sztuka przepełniona jest wieloma odniesieniami do treści biblijnych. Nie chodzi tylko o sztukę epok dawnych, które ze swojej natury podporządkowane były tematyce chrześcijańskiej, lecz także o dzieła bardziej współczesne, których autorzy nadal odwoływali się do motywów biblijnych.
„Asiunia” Joanny Papuzińskiej to powieść o tym, jaki wpływ miała II wojna światowa na najmłodszych. Książka porusza problem dorastania dzieci w tak okrutnych czasach. Pokazuje, jak ciężko im było zbudować sobie zdrowy światopogląd, wychowywując się przy wszechobecnej śmierci i okrucieństwie.
Każde społeczeństwo przez lata swojego funkcjonowania obrasta pewnymi zwyczajami, obyczajami i tradycjami. Są one spowodowane położeniem geograficznym, krajobrazem, językiem, wiarą i wieloma innymi czynnikami. Polska wieś uznawana była na przełomie XIX i XX wieku za kolebkę kultury polskiej, ponieważ w dobie rewolucji przemysłowej i dynamicznie zmieniającego się świata, wieś pozostawała sobą, wynalazki tam nie docierały lub docierały powoli, świat toczył się swoim znanym od wieków rytmem.
„Asiunia” Joanny Papuzińskiej to powieść opowiadająca losy małej dziewczynki, która została wplątana w wielkie tryby brutalnej historii. Na własnej skórze doświadczyła okropieństw, jakie niosła ze sobą II wojna światowa, w czasie której się urodziła i dorastała.