Stosunek Norwida do sztuki i romantycznej tradycji
Cyprian Kamil Norwid krytycznie oceniał swoją epokę, ale poczuwał się do obowiązków wobec własnego narodu. Dlatego przedmiotem swojej poezji uczynił ogólny interes obywatelski:
Cyprian Kamil Norwid krytycznie oceniał swoją epokę, ale poczuwał się do obowiązków wobec własnego narodu. Dlatego przedmiotem swojej poezji uczynił ogólny interes obywatelski:
– Niewiele nawiązuje do tradycji romantycznej, za to wybiega w przyszłość – poza swoją epokę.
Cyprian Kamil Norwid (ur. w 1821 w Laskowie-Głuchach k. Warszawy, zm. w 1883 r. w Paryżu) – poeta, prozaik, dramaturg, rzeźbiarz, malarz, filozof. Uważany jest za czwartego, obok Mickiewicza, Słowackiego i Krasińskiego, polskiego wieszcza narodowego.
W dwudziestoleciu międzywojennym Leśmian uważany był za „pogrobowca” Młodej Polski (określenie Artura Sandauera), gdyż postrzegano go jako poetę symbolistycznego.
Adam Zagajewski, ur. 1945 we Lwowie, zm. 2021 w Krakowie. Poeta, prozaik, eseista, krytyk literacki, tłumacz. Przedstawiciel pokolenia Nowej Fali. Autor kilkunastu tomów poetyckich i szkiców. Należy do najczęściej tłumaczonych polskich autorów współczesnych. Jest laureatem wielu prestiżowych nagród międzynarodowych.
Adam Mickiewicz (ur. 24 grudnia 1798 r., zm. 26 listopada 1855 r.) – najwybitniejszy przedstawiciel polskiego romantyzmu i jeden z czołowych przedstawicieli romantyzmu europejskiego, poeta, dramaturg, publicysta i działacz polityczny.
Pierwszy okres twórczości Mickiewicza nazywany jest okresem wileńsko-kowieńskim. W tym czasie Mickiewicz tworzył m.in. utwory okolicznościowe oraz przerabiał i tłumaczył Woltera. Jego debiut z 1818 roku to typowo klasycystyczny wiersz Zima mniejsza. Słynna Oda do młodości z 1820 r. mimo również klasycystycznej poetyki jest już zjawiskiem zupełnie innym – to utwór programowy, przedstawiający nową wizję świata.
Adam Asnyk (ur. 11 września 1838 roku, zm. 2 sierpnia 1897 roku) – polski poeta, kryptonim El…y, pseudonim Jan Stożek.
W poezji Asnyka odzwierciedla się świadomość pokolenia, które żyło w cieniu upadku powstania styczniowego.
W przedstawionym tekście „Dramat i przestrzeń” Jana Błońskiego podjęta została skomplikowana problematyka wyodrębnienia i charakterystyki „przestrzeni dramatu”. Autor zauważa tam, że należy różnicować ją od „przestrzeni teatralnej” czy też „scenicznej” gdyż w odróżnieniu od dwóch wspomnianych przestrzeń dramatu jest tożsama z danym utworem literackim nie zaś miejscem czy nawet sposobem jego przedstawienia. Informuje ona czytelnika iż poza widzianym na scenie kawałkiem świata przedstawionego istnieje również jego pozostały fragment, który wpływa, między innymi, na losy bohaterów dramatu. Jego odbiór zaś jest ściśle uzależniony od nastawienia i wiedzy odbiorcy (widza). Rozważania i wnioski Jana Błońskiego są tożsame z moimi odczuciami względem tego typu dzieł literackich.