Edyp – charakterystyka bohatera
– Tytułowy bohater, występuje w tragedii jako władca Teb, mąż Jokasty, ojciec czworga dzieci, szwagier Kreona;
– Tytułowy bohater, występuje w tragedii jako władca Teb, mąż Jokasty, ojciec czworga dzieci, szwagier Kreona;
Przed Edypem, władcą Teb, gromadzi się lud dotknięty zarazą, w imieniu którego przemawia kapłan, prosząc o pomoc.
1. Tebańczycy proszą Edypa o uwolnienie miasta od zarazy.
Historia rodu Labdakidów należy do mitów tebańskich i stanowiła inspirację dla Sofoklesa do napisania Króla Edypa.
Tragedie antyczne skonstruowane były według ściśle określonych reguł. Arystoteles szczegółowo opisuje w Poetyce, dziele z IV w. p.n.e., w którym przedstawia zasady obowiązujące w poszczególnych gatunkach literackich. Ośrodek akcji tragedii stanowi konflikt tragiczny, wynikający ze zderzenia dwóch przeciwstawnych, ale równoważnych racji. Bohater takiego utworu zawsze skazany jest na klęskę i nieuchronnie zmierza do katastrofy.
Źródłem teatru greckiego są tradycyjne obrzędy religijne, zwłaszcza związane z obchodami ku czci Dionizosa, a jego początki sięgają VI w. p.n.e. Jedna z hipotez głosi, że Dionizje Wielkie (miejskie) dały początek tragedii, a Dionizje Małe (wiejskie) – komedii.
W Królu Edypie, podobnie jak we wszystkich tragediach trylogii sofoklejskiej, zachowana jest zasada trzech jedności: miejsca, czasu i akcji. Choć w utworze brak określenia pory dnia, przyjmuje się, że akcja zaczyna się o świcie, a kończy o zmierzchu.
Sofokles (ur. ok. 496 r. p.n.e. w Kolonos, zm. w 406 r. p.n.e. w Atenach) – uważany za największego, obok Ajschylosa i Eurypidesa, tragika starożytnej Grecji; polityk, dowódca wojskowy i kapłan. Był jednym z najbardziej szanowanych obywateli ateńskich, czczony jako wybitna osobowość zarówno za życia, jak i po śmierci.