Od najdawniejszych czasów w problematyce literatury greckiej uwagę zwracały zagadnienia ostateczne, a w szczególności idea przydzielonego każdemu człowiekowi takiego właśnie, a nie innego losu, który jest uwarunkowany prawami boskimi – zagadkowymi i nieodgadnionymi.
Edyp, choć popełnił zbrodnię ojcobójstwa i kazirodztwa, nie może być uznany za winnego tych czynów, gdyż był ich zupełnie nieświadomy.
– Niewidomy wróżbita, starzec posiadający dar przepowiadania przyszłości, służył radą nie tylko Edypowi, ale także Lajosowi (wiele lat temu);
– Brat Jokasty, szwagier Edypa;
– Wdowa po Lajosie, żona i matka Edypa, z którym ma czworo dzieci;
– Tytułowy bohater, występuje w tragedii jako władca Teb, mąż Jokasty, ojciec czworga dzieci, szwagier Kreona;
Przed Edypem, władcą Teb, gromadzi się lud dotknięty zarazą, w imieniu którego przemawia kapłan, prosząc o pomoc.
1. Tebańczycy proszą Edypa o uwolnienie miasta od zarazy.
Historia rodu Labdakidów należy do mitów tebańskich i stanowiła inspirację dla Sofoklesa do napisania Króla Edypa.
Tragedie antyczne skonstruowane były według ściśle określonych reguł. Arystoteles szczegółowo opisuje w Poetyce, dziele z IV w. p.n.e., w którym przedstawia zasady obowiązujące w poszczególnych gatunkach literackich. Ośrodek akcji tragedii stanowi konflikt tragiczny, wynikający ze zderzenia dwóch przeciwstawnych, ale równoważnych racji. Bohater takiego utworu zawsze skazany jest na klęskę i nieuchronnie zmierza do katastrofy.