Motyw nokturnowy w utworze
Podmiot liryczny poświęca dużą część utworu na opis nieba. Gwiazdy są tu metaforycznie ukazane jako harem sułtana (księżyca). Ciemność wprowadza magiczny i niezwykły nastrój do sonetu. Pokrywa się to z romantyczną wizją świata, który opierał się na fascynacji elementami nadnaturalnymi. W nocy wyjątkowo ważna jest intuicja, która pomaga odnaleźć się w mroku, a dla romantyków, którzy ponad wszystko cenili sobie duszę i poznanie pozazmysłowe, stanowi wyjątkowo ważny element. Spokojny i cichy krajobraz przerywa błyskawica, która przecina niebo i wprowadza element niepewności i strachu. Większość mieszkańców spędza noc w domu, podmiot liryczny, indywidualista, podziwia je w odosobnieniu, mimo niebezpieczeństwa, jakie może przynieść burza. Ukazuje to wyjątkowość jednostki, tak często podkreślanej w epoce.
Sonet opisuje wyjątkowe okoliczności przyrody, jakie daje zmrok. Wszystko wydaje się inne niż w dzień, bardziej tajemnicze i nieznane. Mickiewicz posługuje się licznymi orientalizmami i chętnie korzysta z romantycznych koncepcji literackich i filozoficznych.