wybijanie z rytmu czytania i przyzwyczajeń grą językową;
wybieranie form z pogranicza literackości – pamiętnik, dziennik, reportaż, przeplatanie prozy i poezji;
poezja lingwistyczna – to nie my panujemy nad językiem, ale język nad nami – zapis błędnie używanych formuł, przejęzyczeń, wykorzystywanie mowy potocznej, formułowanie językowe bełkotu, gaworzenia dziecięcego, pozwalanie językowi, żeby wyrażał siebie (podmiot liryczny nie wyraża zatem niczego konkretnego);
skupienie się w poezji na przedmiotach codziennego użytku – wyodrębnianie ich, uwznioślanie, pokazywanie w nowym kontekście, porównywanie do innych przedmiotów;
nadawanie sakralnego wymiaru prozie życia i przedmiotom użytkowym;
zwrócenie uwagi na elementy folklorystyczne i kiczowate w otaczającej rzeczywistości;
fascynacja i nieustanna zabawa składnią językową i fonetyką, popełnianie świadomych błędów gramatycznych;
zabawa własnym wizerunkiem, dystans do podmiotu lirycznego, autoironia;
oryginalne brzmienie wiersza;
problematyka egzystencjalna – zwracanie uwagi na samotność wśród tłumu, bezduszność, przyglądanie się własnemu istnieniu, dziecięca naiwność w zgodzie na świat, czasem też na własny minimalizm, pogoda ducha;
oswajanie śmierci, zgoda na śmierć, dystans w jej opisie;
