Główne cechy twórczości Mirona Białoszewskiego

  • wybijanie z rytmu czytania i przyzwyczajeń grą językową;
  • wybieranie form z pogranicza literackości – pamiętnik, dziennik, reportaż, przeplatanie prozy i poezji;
  • poezja lingwistyczna – to nie my panujemy nad językiem, ale język nad nami – zapis błędnie używanych formuł, przejęzyczeń, wykorzystywanie mowy potocznej, formułowanie językowe bełkotu, gaworzenia dziecięcego, pozwalanie językowi, żeby wyrażał siebie (podmiot liryczny nie wyraża zatem niczego konkretnego);
  • skupienie się w poezji na przedmiotach codziennego użytku – wyodrębnianie ich, uwznioślanie, pokazywanie w nowym kontekście, porównywanie do innych przedmiotów;
  • nadawanie sakralnego wymiaru prozie życia i przedmiotom użytkowym;
  • zwrócenie uwagi na elementy folklorystyczne i kiczowate w otaczającej rzeczywistości;
  • fascynacja i nieustanna zabawa składnią językową i fonetyką, popełnianie świadomych błędów gramatycznych;
  • zabawa własnym wizerunkiem, dystans do podmiotu lirycznego, autoironia;
  • oryginalne brzmienie wiersza;
  • problematyka egzystencjalna – zwracanie uwagi na samotność wśród tłumu, bezduszność, przyglądanie się własnemu istnieniu, dziecięca naiwność w zgodzie na świat, czasem też na własny minimalizm, pogoda ducha;
  • oswajanie śmierci, zgoda na śmierć, dystans w jej opisie;
  • poczucie humoru i autentyzm.

Dodaj komentarz