Kazimierz Przerwa-Tetmajer urodził się 12 lutego 1865 roku w Ludźmierzu w majątku rodzinnym. Jego ojciec był marszałkiem powiatu i uczestnikiem powstania listopadowego. Po stracie majątku rodzina przeniosła się do Krakowa, gdzie przyszły poeta odebrał wykształcenie. Studiował na wydziale filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Pisał wiersze i zajmował się dziennikarstwem. Następnie udał się do Warszawy, potem do Heidelbergu, gdzie kontynuował studia. Po powrocie przebywał głównie w Krakowie i Zakopanem.
Był miłośnikiem gór i znakomitym taternikiem. W okresie I wojny światowej związał się ideowo z Legionami. W 1921 roku został prezesem Towarzystwa Literatów i Dziennikarzy, w 1934 r. mianowano go na honorowego członka Polskiej Akademii Literatury. Niestety cierpiał na chorobę psychiczną, zmagał się również z pogłębiającą się ślepotą, dlatego pozostawał niejako odgrodzony od normalnego życia. Uzyskał pomoc w postaci dożywotniej renty, mieszkania oraz utrzymania w Hotelu Europejskim w Warszawie. Po wybuchu II wojny światowej, został jednak stamtąd usunięty i zmarł w samotności 18 stycznia 1940 roku.
Tetmajer był jednym z najbardziej reprezentatywnych przedstawicieli sztuki poetyckiej w Młodej Polsce. Jego debiut przypada na rok 1886 – był to poemat prozą Illa, a także nowela górska Rekrut. Od roku 1891 do 1924 wydał osiem tomów poetyckich. Największą popularność przyniosły mu trzy pierwsze tomy Poezji. Inne najbardziej znane dzieła Tetmajera to: cykl opowiadań-gawęd Na skalnym Podhalu, dramaty – Zawisza Czarny i Judasz, oraz powieści Anioł śmierci i Panna Mery.
Cechy twórczości Kazimierza Przerwy-Tetmajera
- często wyraźny nurt dekadencki: dominujące nastroje to smutek, znużenie, melancholia;
- krytyczna ocena współczesności – czasów końca XIX wieku, nastroje beznadziei, zrezygnowania;
- oskarżanie filozofii i nauki o niesienie złudzeń poznawczych;
- oskarżanie Boga o obojętność;
- kult pesymistycznej filozofii Schopenhauera i Nietzschego;
- poszukiwanie stanu niebytu, nirwany;
- odważne erotyki, koncentracja na miłości fizycznej;
- miłość, sztuka i przyroda ucieczką od absurdu i utrapień życia;
- opiewanie piękna i harmonii przyrody, najczęściej krajobrazu tatrzańskiego;
- obserwacja przyrody w jej różnych stanach;
- natura i sztuka ucieczką od egzystencjalnych problemów;
- głoszenie kultu sztuki – opiewanie sztuki jako wartości samej w sobie;
- sztuka jako modernistyczna wartość absolutna, opisywana jako jedyny sens i deska ratunku, pomagająca stłumić przygnębienie i zwątpienie;
- regularna budowa utworów;
- częste rymy i refreny;
- sensualność, synestezyjność – łączenie wrażenia barwy, dźwięku, zapachu i ruchu
- technika impresjonizmu;
- melodyjność;
- podobne do romantycznego rozumienie artysty, jako kapłana, człowieka wyjątkowego, mającego misję, o wielkim sercu, ale też dumnego mimo swojej trudnej sytuacji materialnej;
- negacja i pesymizm w refleksji nad ludzkim losem.