Wiersz „Między nami nic nie było” pochodzi z roku 1870 i jest przykładem liryki miłosnej. Podmiot liryczny jest zakochanym mężczyzną, zapewne porzuconym przez ukochaną. Adresatem wiersza jest kobieta. Dawniej tych dwoje ludzi łączyła wielka miłość, teraz jednak uczucie się skończyło i pozostał tylko żal oraz smutek. Podmiot liryczny, aby poradzić sobie z trudną sytuacją, neguje zakończony romans. Stwierdza, że tak naprawdę ich miłość nie była taka silna i nic nie znaczyła dla niego:
Między nami nic nie było!
Żadnych zwierzeń, wyznań żadnych,
Nic nas z sobą nie łączyło
Prócz wiosennych marzeń zdradnych;
Podmiot liryczny używa poetyki negacji – np. poprzez nagromadzenie słów związanych z brakiem: żadne, nic, nie łączyło. Jednak szybko nachodzą go wspomnienia wspólnych chwil z ukochaną.
Kolejne strofy są lirycznym wyznaniem, apoteozą życia z kochaną osobą. Ważne, że to przyroda okazuje się świadkiem spotkań ukochanych:
Prócz tych woni, barw i blasków
Unoszących się w przestrzeni,
Prócz szumiących śpiewem lasków
I tej świeżej łąk zieleni;
Stan przyrody znakomicie korespondował ze stanem emocjonalnym bohaterów. Zaślepieni przez uczucie, postrzegali świat inaczej niż zazwyczaj. W przyrodzie widzieli swojego sprzymierzeńca. Lasy, łąki, rzeki – wszystko wydawało się piękniejsze, magiczne.
Poza interpretacją dosłowną, wedle której wiersz jest wspomnieniem wspólnych chwil spędzonych na łonie natury z dawną ukochaną, można utwór potraktować także jako wielką metaforę. W tym ujęciu wiersz będzie poetyckim obrazem stanu zakochania. Elementy przyrody będą wtedy rozumiane jako metafory stanów emocjonalnych i uczuć rodzących się miedzy dwojgiem kochającymi się ludzi.
Motyw nieszczęśliwej miłości i rozstania często pojawia się w twórczości Asnyka: Miłość w poezji Asnyka jest źródłem na ogół gorzkich doświadczeń. W cyklu Kwiaty miłosne uniesienia nie wytrzymują próby czasu. Bohaterka wiersza Niezbudki kwiecie poślubia innego, zapominając najwidoczniej o swej pierwszej miłości. W wierszu Stokrotki poeta wspomina dawną kochankę i chwile szczęścia, które minęły. Wyjechał, leczył rany. Szczęście się skończyło, miłość uleciała. Podobnych sytuacji doświadczył poeta w życiu prywatnym; kochał beznadziejnie, został odrzucony. W oczach przyszłych teściów nie wzbudził sympatii, panna cofnęła swoje słowo. [Cyt. za: G. Borkowska, Pozytywiści i inni, wyd. PWN, Warszawa 1999, s. 165.]
Między nami nic nie było – analiza utworu
Wiersz składa się z czterech czterowersowych zwrotek (osiem sylab w wersie). Występują rymy dokładne żeńskie o układzie krzyżowym. Jest to wiersz sylabiczny. Utwór ma budowę klamrową – otwiera go i zamyka wykrzyknienie „Między nami nic nie było!”, co jest wyrazem silnych przeżyć podmiotu lirycznego. Ponadto występują epitety (charakterystyka minionego uczucia, np. „wspólnych, jasnych zdrojów – wskazanie na czystość związku), metafory (plastyczność, poetyzacja rzeczywistości), wyliczenia (paradoksalne podkreślenie siły dawanej miłości), anafora (prócz).