* Synkretyzm gatunkowy – zawiera elementy typowe dla farsy, takie jak wartka akcja, komizm sytuacyjny i słowny; komedii dell’arte, o czym świadczy wykorzystanie bohaterów prezentujących określone typy ludzi, a także satyry społecznej, ponieważ Świętoszek krytykuje wady francuskiego mieszczaństwa;
* realizm i uniwersalizm – występujące postaci ucieleśniają powszechne prawdy psychologiczne, społeczne i moralne;
* trzy typy komizmu: słowny, sytuacyjny i charakterów – komizm charakterów stanowi tu główną, wyróżniającą się cechę, stąd komedia molierowska nazywana jest także komedią charakterów;
* dydaktyzm – sztuka tego typu uczy, które postawy są godne naśladowania, a które naganne. Jej celem jest piętnowanie negatywnych cech ludzkiego charakteru. W Świętoszku Molier wyśmiewa przede wszystkim fałszywą pobożność i podwójną moralność, mające na celu osiąganie osobistych korzyści (Tartuffe), ale także dewocję i dwulicowość (pani Pernelle), naiwność, upór, bezmyślność (Orgon), głosząc jednocześnie pochwałę takich cech, jak umiar, rozsądek, mądrość, szczerość, uczciwość.