- reprezentuje powojenny nurt poezji religijnej;
- osobiste doświadczenie wiary podstawą twórczości;
- tematyka religijna;
- modlitewny charakter wierszy;
- nie przedstawianie argumentów na istnienie Boga, lecz tłumaczenie i opisywanie jak w życiu przejawia się jego obecność;
- częste posługiwanie się paradoksem, wyliczeniami, porównaniami, epitetami;
- częste zamykanie utworów puentą;
- liczne opisy i odwołania do przyrody (m.in. motywy botaniczne i ornitologiczne);
- afirmacja życia, piękna świata w naturze;
- prostota budowy utworów i języka – często język potoczny;
- wiele książek kierowanych do najmłodszych;
- wrażliwość na cierpienie, na odrzuconych, najuboższych (są często bohaterami lirycznymi);
- inni bohaterowie liryczni i adresaci: święci, aniołowie, Matka Boża;
- wiersze mające dodać otuchy;
- próba odpowiedzi na ważne egzystencjalne w sposób pogodny;
- franciszkanizm;
- powracające motywy w utworach to miłość, samotność, stworzenie, drobne sprawy należące do prozy życia;
- poczucie humoru i autoironia podmiotu lirycznego.
