Cyprian Kamil Norwid (ur. w 1821 w Laskowie-Głuchach k. Warszawy, zm. w 1883 r. w Paryżu) – poeta, prozaik, dramaturg, rzeźbiarz, malarz, filozof. Uważany jest za czwartego, obok Mickiewicza, Słowackiego i Krasińskiego, polskiego wieszcza narodowego.
Jego rodzice – Jan i Ludwika ze Zdzieborskich – wywodzili się z rodzin szlacheckich. Cyprian Kamil, wcześnie osierocony przez matkę, został oddany pod opiekę prababki. W 1831 r. przeniósł się wraz z ojcem i czworgiem rodzeństwa do Warszawy. Rozpoczął edukację w tamtejszym Gimnazjum Praktyczno-Pedagogicznym. Nauki tej jednak nie ukończył i zaczął się uczyć w prywatnej szkole malarskiej Aleksandra Kokulara. Pobierał także lekcje u znanego warszawskiego artysty Jana Klemensa Minasowicza. W 1835 r. zmarł ojciec poety. Wówczas opiekunem jego dzieci został Ksawery Dybowski.
W Warszawie jako uczeń próbował sił pisarskich. W 1840 r. pojawiły się w tamtejszych czasopismach jego pierwsze drukowane utwory. W tym czasie zaczął bywać w warszawskich salonach literackich, gdzie zyskał uznanie jako poeta i dzięki czemu związał się krótko z artystyczną cyganerią warszawską.
W 1841 r. Norwid odbył wraz z grupą przyjaciół podróż po Polsce. Wyjechał z kraju w 1842 r. i z wyjątkiem krótkiego pobytu w 1848 r. nigdy już do niego nie wrócił. Odzyskanie majątku po matce umożliwiło mu wyjazd najpierw do Niemiec (Drezno i Monachium), gdzie kontynuował studia malarskie, następnie do Włoch, gdzie we Florencji uczył się sztuki rzeźbiarskiej i rytowniczej. Tam poznał oszałamiająco piękną Marię z Neselrodów Kalergis i zakochał się w niej bez wzajemności. Była ona kobietą całkowicie nieprzystającą do jego możliwości finansowych. Mimo to w ślad za nią podróżował po Europie w nadziei na to, że przebywając w jej towarzystwie, zwróci na siebie jej uwagę.
W 1846 r. uczęszczał na wykłady uniwersyteckie w Berlinie jako wolny słuchacz. Wiosną tego roku bezskutecznie próbował przedostać się do zaboru rosyjskiego (pomoc spiskowcom). Posądzony o działalność konspiracyjną przebywał przez sześć tygodni w więzieniu w Berlinie, gdzie nabawił się dokuczliwej choroby słuchu. Uwolniony wyjechał w 1847 r. do Rzymu, gdzie spotkał się z Adamem Mickiewiczem, Zygmuntem Krasińskim, Józefem Bohdanem Zaleskim.
W 1849 r. przeniósł się do Paryża. Tam poznał najwybitniejszych Polaków swoich czasów: m.in. Juliusza Słowackiego, Fryderyka Szopena. Żył w biedzie, utrzymując się dzięki pomocy przyjaciół. Nękała go choroba.
A twórczość poetycka nie dawała mu sławy i uznania. Atakowany przez krytyków (zarzucali mi niezrozumiałość i manieryzm) podjął na nowo działalność malarską i graficzną, ale i tu nie odniósł sukcesów. Rosło jego osamotnienie, dlatego w 1852 r. opuścił Francję na niespełna dwa lata i wyjechał do Ameryki, by zdobyć pracę przy organizowanej tam wystawie światowej.
W Nowym Jorku otrzymał posadę grafika (1853 r.). Jednak w połowie 1854 r. wrócił do Europy (najpierw na krótko do Londynu, potem do końca życia do Paryża). Po powrocie wciąż żył ubogo, nękała go również postępująca choroba słuchu. Zarabiał malarstwem i rytownictwem. Dużo pisał, a jego utwory wreszcie zaczęły się spotykać z życzliwym przyjęciem. W 1862 r. nastąpiło pierwsze zbiorowe wydanie jego poezji.
Niestety, bieda i postępująca głuchota sprawiły, że poeta zlikwidował mieszkanie i w 1877 r. zamieszkał w polskim przytułku dla bezdomnych, Domu św. Kazimierza (w Ivry na przedmieściach Paryża). Nadal dużo tworzył, ciężko chorując na gruźlicę. Pragnął wyjechać, ale nie mógł. Tam zmarł w 1883 r. w osamotnieniu i zapomnieniu. Pochowany został w Ivry pod Paryżem.
W 1888 r. jego zwłoki przeniesione zostały do zbiorowej mogiły na pobliskim polskim cmentarzu w Montmorency.
Mimo samotności i postępującej głuchoty Norwid interesował się życiem politycznym i kulturalnym całego świata, doskonale też wiedział, co się działo w kraju i żywo reagował na wszystkie ważne wydarzenia w Polsce. Szczególnie głęboko przeżywał upadek powstania styczniowego – świadczą o tym jego utwory poetyckie. Nieznaną twórczość Norwida odkrył i opublikował w okresie modernizmu Zenon Przesmycki. W roku 2001, w 180. rocznicę urodzin Norwida, urna z ziemią z grobu poety trafiła do krypty na Wawelu.
Do najbardziej znanych dzieł Norwida należy zbiór wierszy Vade-mecum, traktat poetycki Promethidon, poematy Quidam, Assunta, Szczęsna, A Dorio Ad Phrygium, dramaty Pierścień wielkiej damy, Kleopatra, Aktor, Za kulisami, opowiadania Bransoletka, Cywilizacja, a także proza poetycka – Czarne kwiaty i Białe kwiaty.