Pewnego dnia znalazł się z powrotem w swoim rodzinnym mieście i zamieszkał pod schodami do domu swojego ojca. Przez szesnaście lat nie rozmawiał z nikim, był ofiarą drwin i wyzwisk, wylewane na niego pomyje i resztki z dworu ojca, którymi się żywił. Gdy czuł, że jest blisko śmierci, napisał list do swojej żony. W dniu jego śmierci wszystkie dzwony w mieście się rozdzwoniły. W momencie jego odejścia do nieba działy się niesamowite cuda, a do jego ciała przez długi czas przychodziły tłumy, ponieważ miało ono moc uzdrawiania. Gdy zauważono list w jego pięści, próbowano go wyjąć, ale tylko żonie ascety się to udało. Wtedy właśnie dowiedziano się o jego losach i o tym, kim dokładnie był ten człowiek. Ascetyczne życie Aleksego uczyniło go świętym samotnikiem, który poprzez wyizolowanie się od społeczeństwa, mógł skupić się na swojej misji.
Wielu autorów biorąc inspiracje ze swojego życia i doświadczeń, używa samotności jako rodzaju ucieczki lub środka, do osiągnięcia celu, znalezienia siebie. Świadczą o tym słowa Roberto Gervaso: „Samotność albo sprawia, że się odnajdujemy, albo się gubimy”. Dla pisarzy, muzyków i malarzy emocje, które potrafią zawładnąć całym życiem i ekspresją człowieka, były drogą do tworzenia i poznawania siebie. Istota człowieka i jego mentalność jest zagadką od tysiącleci, zwłaszcza jak samotność i tęsknota zmieniają go i pomagają znaleźć siebie i swoją drogę życiową.
