W powieści „Hobbit, czyli tam i z powrotem” J. R. R. Tolkiena występuje wiele ras postaci, które odgrywają mniej lub bardziej znaczące role w fabule. Jedną z nich są elfy, które odegrały znaczącą rolę w książce, pomagając krasnoludom odzyskać sprawiedliwość i zabić Smauga. Dzielą się na elfy wysokie i leśne elfy. Oba plemiona nie różnią się od siebie wyglądem i zwyczajami, a jedynie miejscem zamieszkania.
Charakterystyka Elfów z Hobbita
Elfy są podobne do ludzi i niewiele od nich wyższe. Ich wzrost oscyluje około 180 centymetrów, chociaż zdarzają się i wyżsi przedstawiciele. Są smukli, mają jasny kolor skóry, a włosy zazwyczaj jasne – białe, srebrne lub złote. Nie nosili zarostu, jedynie najstarsi w plemieniu nosili brody. Oczy, silnie odbijające światło gwiazd, były zazwyczaj szare, chociaż zdarzały się też ciemne. Uszy elfów były nieco wyższe niż ludzkie uszy, ale nie szpiczaste. Ich głos jest jedwabisty, dlatego też w wolnych chwilach zajmują się śpiewem i poezją.
Są uznawani za najpiękniejszą i najmądrzejszą rasę w Śródziemiu. Jako pierwsi nauczyli się mówić, a później przekazali tę umiejętność innym rasom. Nie umierają samoistnie, śmierć następuje poprzez zabicie przez element zewnętrzny. Potrafią rozmawiać ze sobą w myślach. Nigdy nie śpią, jedynie pozwalają umysłowi odpoczywać, myśląc o przyjemnych i pięknych sprawach. Są niesamowicie silni, a żadna z ich rąk nie jest bardziej dominująca – są oburęczni. Ich wzrok i słuch są bardzo wyczulone.
Uważają, że ich istota składa się z trzech części – ciała, duszy i umysłu. W pierwszym roku życia potrafili już mówić i tańczyć. Dojrzewali w wieku około 50 lat. Są bardzo wierni swoim drugim połówkom i ponad wszystko cenią małżeństwo. Wśród elfów nie zdarzają się przypadki ponownego ożenku, nawet po śmierci współmałżonka. Są wielodzietni, ale pomiędzy kolejnymi potomkami jest duża różnica wieku.
Kochają wodę i gwiazdy, uważając, że to one ich stworzyły. Chętnie się uczą, zdobywają wiedzę i poszerzają horyzonty umiejętności. Są ciekawi, czasem aż nadto. Nienawidzą zła, z którym walczą. Nie pozwalają się zmanipulować. Jedyne zło, jakie mogło ich pętać, to te, które przyszło w pięknej formie, ponieważ elfy uwielbiają i ufają wszystkiemu, co piękne. Z drugiej strony są też zarozumiali i pyszni. Często zazdrośni. Są podejrzliwi i w każdym spoza ich rasy widzą wroga. Przez to zdarza im się nienawidzić kogoś, kogo podejrzewają o zło. Ciężko przyznać im się do porażki.
Zajmują się różnymi rzeczami – kowalstwem artystycznym, budową łodzi, uprawą roślin i dbaniem o las. Mężczyźni byli bardziej zaabsorbowani zdobywaniem umiejętności związanych z wojną i walką, a kobiety z uzdrawianiem i prowadzeniem domu. Nie była to jednak reguła, do której stosowali się wszyscy – niektóre elfice doskonale władały bronią. Nie zdradzają swoich tajemnic i nie dzielą się z nikim pewnymi umiejętnościami. Mówią wtedy, że to efekt magii, jednak w rzeczywistości elfy wcale nie parają się czarami.
Elfy ubierają się w proste, wygodne stroje, które sami sobie szyją. Każdy strój był wyjątkowy i uniwersalny, podkreślał cechy właściciela. Stroje są oszczędne i lekkie, zwykle w stonowanych kolorach – szarościach, zieleniach, brązach lub delikatnych czerwieniach. Ich odzieniem są również płaszcze z kapturami, w kolorach zależnych od plemienia. Starają się wtopić w tło, by nie zostać zauważonym w lesie. Na stopach noszą lekkie buty z miękkiego materiału, by nie zostawiać za sobą żadnych śladów. Ich stroje wyjściowe i reprezentacyjne były znacznie bardziej kolorowe i bogate. Biała barwa oznaczała szlachectwo. Do strojów dobierano różnorakie dodatki – biżuterię, kamienie, dodatki do fryzury. Częstym motywem ozdób były kwiaty, liście lub symbole morskie. Stroje elfów mogły świecić własnym, jasnym światłem, jednak działo się to tylko wtedy, gdy zjawiał się w ich wiosce ktoś bardzo wyjątkowy.