Hamlet – streszczenie krótkie
Królestwo Danii. Rządy sprawuje brat zmarłego przed miesiącem króla. Nowy król pojął za żonę dawną monarchinię. Z całą sytuacją nie może pogodzić się książę Hamlet. Młodzieniec zachowuje się dziwnie, jest smutny i melancholijny, czym martwi matkę i stryja. Dodatkowym problemem jest nieporozumienie z księciem norweskim Fortynbrasem. Fortynbras chce odebrać ziemie, które przypadły w udziale Danii w wyniku zawartego niedawno paktu między państwami. Dzięki pismu wysłanemu do konającego króla Norwegii, młody książę obiecuje nie rościć pretensji do utraconych ziem w zamian za pozwolenie przemaszerowania z wojskiem przez Danię w drodze do Polski, którą pragnie podbić.
Od jakiegoś czasu nieopodal zamku pojawia się w nocy duch zmarłego króla. Żołnierze postanawiają o tym fakcie poinformować Hamleta. Książę czeka w nocy na pojawienie się zjawy. Duch wyjawia mu okoliczności swojej śmierci. Otóż byłego króla zabił jego brat Klaudiusz, który następnie objął tron i pojął za żonę królową wdowę. Duch prosi syna o zemstę, zaznaczając przy tym, aby syn nie poważył się podnieść ręki na matkę.
Mijają dwa miesiące. Hamlet udaje szaleńca. Poloniusz, szambelan, podejrzewa, że powodem pomieszania zmysłów jest odrzucenie zalotów księcia przez jego córkę Ofelię. Aby to udowodnić, obmyśla intrygę. Doprowadza do spotkania młodych, chowając się obok razem z królem. Hamlet wyrzeka się jednak miłości do Ofelii, wyrażając przy tym bardzo niepochlebną opinię na temat kobiet w ogóle.
Do zamku przybywa trupa aktorów. Hamlet daje im wskazówki dotyczące spektaklu. Na sztukę zaproszeni zostają monarchowie. Przedstawienie opowiada o królu, który został zabity przez brata. Brat otruł go, wlewając mu do ucha truciznę. Następnie pojął za żonę wdowę po byłym monarsze i sam został królem. Przerażony prawdziwy król wychodzi w trakcie przedstawienia.
Hamlet udaje się do matki, aby powiedzieć jej, jak źle się zachowała. Niechcący zabija Poloniusza, który w ukryciu miał się przysłuchiwać rozmowie. Hamlet wyjawia matce, że widuje ducha ojca i wie o morderstwie.
Król wysyła Hamleta do Anglii. Nakazuje go tam zabić. Jednak Hamlet dowiaduje się o spisku i powraca do kraju. W Danii dowiaduje się, że Ofelia popełniła samobójstwo. Dziewczyna oszalała po odrzuceniu przez Hamleta (w ostatniej rozmowie książę kazał jej iść do klasztoru) i zabójstwie ojca. Śmierć ojca pragnie pomścić Laertes.
Król knuje spisek. Namawia Laertesa, aby wziął udział w pojedynku z Hamletem i ugodził go zatrutą szpadą. Ponadto chce dać księciu otruty napój. W wyniku nieporozumienia królowa wypija truciznę, a Laertes zostaje ugodzony zatrutą szpadą. Oboje umierają. Umiera też Hamlet, wcześniej ugodzony przez brata Ofelii. Hamlet prosi swego najwierniejszego przyjaciela Horacego, aby opowiedział tragiczną historię walki o władzę powracającemu z Polski Fortynbrasowi. Książę Norwegii ogłasza zmarłego Hamleta bohaterem. Chce, aby lud poznał jego historię. Na mocy paktu to on zostanie nowym władcą Danii.
Hamlet – streszczenie szczegółowe
Akt I
Scena 1.
Wartę przed zamkiem sprawują Bernardo, Marcellus i Horacy. Rozmawiają o tajemniczej zjawie, która zaczęła się pojawiać trzy noce temu. Wtem pojawia się duch. Wygląda jak zmarły król, ojciec Hamleta. Horacy pyta ducha, kim jest. Duch, nie odpowiedziawszy, znika. Żołnierze zastanawiają się, co może znaczyć nadprzyrodzone zjawisko:
Horacy:
Co by to w gruncie rzeczy mogło znaczyć, nie wiem;
Atoli wedle kalibru i skali
Mojego sądu, jest to prognostykiem
Jakichś szczególnych wstrząśnień w naszym kraju.
Bohaterowie rozmawiają o nagłym zbrojeniu swojego kraju. Otóż zmarły król stoczył bitwę z władcą norweskim, Fortynbrasem. Ojciec Hamleta go pokonał. Na mocy zawartej umowy, połowa Norwegii dostała się we władanie duńskiego króla. Syn zabitego Fortynbrasa jednak nie pogodził się z utratą ziem i przygotowywał się do odbioru siłą dawnych posiadłości.
Ponownie pojawia się duch. Horacy próbuje siłą zatrzymać zjawę, pragnie dowiedzieć się o losy swojego kraju. Duch próbuje coś powiedzieć, jednak z pierwszym pianiem koguta znowu znika. Żołnierze postanawiają o dziwnym zdarzeniu powiadomić księcia Hamleta.
Scena 2.
Sala audiencyjna na zamku. Król tłumaczy, że jego serce przepełnia smutek po śmierci poprzedniego władcy, jednak życie toczy się dalej. Trzeba podejmować słuszne dla kraju decyzje. Nowy król wziął za żonę poprzednią królową. Ponadto planuje wysłać pismo do niedomagającego władcy Norwegii, aby ten powstrzymał zdenerwowanego Fortynbrasa od wszczynania buntu.
Laertes, syn szambelana Poloniusza, prosi króla o pozwolenie na powrót do Francji. Król po konsultacji z Poloniuszem zgadza się.
Król i królowa pytają Hamleta, czemu wciąż chodzi smutny:
Hamlet
(…) Obficie z oczu cieknące strumienie,
Żałość na widok stawiana obliczem,
Miną, gestami – to wszystko jest niczem.
To tylko zdaje się, bo potajemnie
Można być obcym temu; ale we mnie
Jest coś, co w ramę oznak się nie mieści,
W tę larwę żalu, liberię boleści.
Król strofuje synowca. Po zmarłym ojcu nie wolno płakać w nieskończoność. Król odmawia także wydania pozwolenia na powrót Hamleta do szkół w Saksonii. Hamlet decyduje się pozostać w królestwie. Wszyscy odchodzą.
Hamlet w samotności utyskuje nad swoim losem. Nie rozumie matki, która ledwie miesiąc po pogrzebie wyszła za mąż za brata nieboszczyka. Hamlet bardzo cierpko wypowiada się o płci pięknej:
Hamlet
(…) Słabości, nazwisko
Twoje: kobieta. – W jeden marny miesiąc,
Nim jeszcze zdarła te trzewiki, w których
Szła za biednego mego ojca ciałem,
Zalana łzami jak Niobe – patrzcie! –
Boże mój! Zwierzę, bezrozumne zwierzę
Dłużej by czuło żal – zostaje żoną
Mojego stryja, brata mego ojca (…).
Nadchodzą Horacy, Bernardo i Marcellus. Hamlet wspomina swego ojca. Stwierdza, że takich mężów jak on bardzo mało jest na świecie. Żołnierze mówią księciu o nocnej zjawie. Hamlet z zainteresowaniem słucha o duchu, który do złudzenia przypomina jego ojca w zbroi. Postanawia towarzyszyć przyjaciołom na kolejnej nocnej warcie. Chce porozmawiać z duchem. Hamlet przeczuwa nadchodzące nieszczęście.
Scena 3.
Pokój w domu Poloniusza. Laertes żegna się ze swoją siostrą Ofelią. Przestrzega ją przed nieszczerymi zalotami Hamleta. Tłumaczy siostrze, że książę może ją kocha prawdziwie, jednak jest niewolnikiem swojego pochodzenia – nie może wszystkich decyzji podejmować samodzielnie jako członek rodziny królewskiej. Laertes dostaje od ojca rady na przyszłość. Wyjeżdża.
Poloniusz pyta córkę, co łączy ją z Hamletem. Ofelia przyznaje, że książę się jej oświadczył. Poloniusz tłumaczy córce, że nie powinna wierzyć zapewnieniom Hamleta – są to tylko puste słowa. Zakazuje córce marnowania czasu na podtrzymywanie kontaktów z Hamletem.
Scena 4.
Hamlet z żołnierzami udaje się na nocną wartę. Wybija północ. Słychać w oddali krzyki i strzały. Hamlet tłumaczy, że to pijani dworzanie hałasują. Hamlet krytykuje pijaństwo Duńczyków.
Pojawia się duch. Hamlet rozpoznaje w nim swojego zmarłego ojca w pełnym rynsztunku. Duch chce rozmawiać z księciem na osobności. Przyjaciele zatrzymują Hamleta, nie ufają zjawie. Hamlet jednak wychodzi z duchem. Żołnierze podążają za nim.
Scena 5.
Duch przemawia do Hamleta:
Duch
Jestem duchem twego ojca,
Skazanym tułać się nocą po świecie,
A przez dzień jęczeć w ogniu, póki wszystek
Kał popełnionych za żywota grzechów
Nie wypali się we mnie (…)
Duch prosi Hamleta o pomszczenie jego morderstwa. Otóż ludowi powiedziano, że król zmarł od ukąszenia węża. Tymczasem zabił go jego brat, który teraz nosi koronę. W spisku udział brała królowa. Stryj otruł swojego brata, gdy ten spał w ogrodzie.
Duch prosi Hamleta o zemstę:
Duch
Nie pozwól, aby łoże władców Danii
Było ohydnym gniazdem wszeteczeństwa.
Jakkolwiek czyn ten pomścić zechcesz,
Nie kalaj swojej duszy, nie czyń przeciw
Matce zamachów; pozostaw ją niebu
I owym cierniom, które w głębi łona
Występnych siedzą; zrobią one swoje.
Hamlet jest wstrząśnięty. Obiecuje pomścić zabitego ojca. Nadchodzą żołnierze. Hamlet nie chce wyjawić im sekretu, który powierzył mu duch. Każe towarzyszom przysiąc na miecz, że nikomu nie powiedzą o tym, co widzieli dzisiejszej nocy. Nawet gdyby Hamlet miał według nich zachowywać się irracjonalnie, mają dochować tajemnicy. Pod ziemią odzywa się głos ducha, który także karze przysięgać młodzieńcom. Żołnierze składają przysięgę. Uspokojony duch milknie.
Akt II
Scena 1.
Dom Poloniusza. Poloniusz prosi Rajnolda, aby udał się do Francji i rozpuścił fałszywe plotki na temat jego syna. Rajnold ma w towarzystwie rozpowiadać jakoby Laertes lubił hazard, pijaństwo i zabawy z kobietami. W ten sposób ma się dowiedzieć, jak naprawdę zachowuje się młodzieniec. Jeśli ktoś mu przyzna rację, będzie to oznaczało, że Laertes źle się prowadzi.
Wchodzi przerażona Ofelia. Przed chwilą odwiedził ją Hamlet. Książę przypominał szaleńca, miał na sobie podarte pończochy i wbijał wzrok w dziewczynę. Nie powiedziawszy ani słowa, wyszedł następnie z komnaty. Poloniusz pyta dziewczynę, czy nie obraziła księcia jakimś słowem. Ofelia mówi ojcu, że jedynie odesłała Hamletowi listy i poprosiła o zaprzestanie odwiedzin – zgodnie z wolą ojca. Poloniusz myśli, że Hamlet oszalał z powodu odrzucenia uczucia.
Scena 2.
Zamek. Król sprowadził na zamek Rozenkraca i Gildensterna – byłych przyjaciół Hamleta. Chce, aby dawni kompani poprawili humor księciu i dowiedzieli się, co stoi za nagłą zmianą zachowania młodzieńca. Hamlet bowiem od dwóch miesięcy zachowuje się jak szaleniec.
Wchodzi Poloniusz. Zdaje relację z sytuacji w Norwegii. Król norweski poprosił syna o zaniechanie poczynań zbrojnych, dał mu ponadto środki na poprowadzenie wojny przeciwko Polakom. Młody Fortynbras obiecał nie działać na niekorzyść Danii. Następnie szambelan zdradza, że powodem szaleństwa Hamleta jest odrzucenie jego zalotów przez Ofelię. Obiecuje udowodnić parze królewskiej, że istotnie za złym humorem księcia stoi zawód miłosny.
Wchodzi Hamlet. Jest niepocieszony na widok Poloniusza:
Hamlet
Tak jest, mości panie. Być uczciwym w dziejach tego
Świata na jedno wychodzi, co być wybranym między
Tysiącami.
Nadchodzą Rozenkranc i Gildenstern. Hamlet bardzo cieszy się na ich widok. Dziwi się, że przyjaciele przybyli do Danii:
Hamlet
Dania jest więzieniem.
Rozenkranc
Więc nim i świat jest także.
Hamlet
O, i wielkim! Pełnym turm, lochów i ciemnic. Dania
jest jednym z najgorszych.
Hamlet uskarża się na swoje sny. Pyta przyjaciół, co jest prawdziwym powodem ich przybycia. Nie chce uwierzyć, że kompani z własnej woli postanowili go odwiedzić. Na jaw przychodzi, że sprowadzono ich w celu odkrycia powodu szaleństwa Hamleta. Przyjaciele zapowiadają rychłe przybycie trupy teatralnej na zamek. Hamlet rozmawia z nimi o sytuacji teatru The Globe i o rywalizacji między różnymi grupami aktorów.
Nadchodzi Poloniusz. Zapowiada przybycie aktorów. Hamlet zachowuje się nieracjonalnie. Mówi nieskładnie i nie na temat. Nadchodzą aktorzy. Hamlet prosi aktora o wyrecytowanie fragmentu Eneidy, w którym Eneasz opisuje śmierć Priama Dydonie.
Hamlet karze zająć się odpowiednio aktorami i swoimi przyjaciółmi. Na osobności zastanawia się, jak aktorzy są w stanie tak udawać uczucia na scenie. Jemu trudno jest zachować spokój w towarzystwie stryja-mordercy. Hamlet postanawia wykorzystać przybycie trupy teatralnej do zemsty na królu.
Akt III
Scena 1.
Rozenkranc i Gildenstern zdają sprawozdania parze królewskiej. Hamlet przyznał im się do pomieszania zmysłów, jednak nie chciał wyjawić powodów szaleństwa. Król nakazuje młodzieńcom zachęcać Hamleta do zabaw. Jest rad, że wieczorem dla księcia ma zagrać trupa aktorów.
Król oddala królową. Zostaje sam z Poloniuszem i Ofelią. Mężczyźni ukrywają się. Chcą, aby doszło do spotkania Hamleta i Ofelii. Przez podsłuchanie rozmowy młodych chcą upewnić się, czy powodem szaleństwa Hamleta jest nieszczęśliwa miłość.
Nadchodzi zamyślony Hamlet:
Hamlet
Być albo nie być to wielkie pytanie.
Jestli w istocie szlachetniejszą rzeczą
Znosić pociski zawistnego losu
Czy też stawiwszy czoło morzu nędzy,
Przez opór wybrnąć z niego? – Umrzeć – zasnąć –
I na tym koniec.
Hamlet zauważa Ofelię. Dziewczyna chce oddać księciu resztę pamiątek. Hamlet twierdzi, że nigdy nie darował nic córce Poloniusza. Wyrzeka się też uczucia do niej. Każe iść Ofelii do klasztoru, a sam siebie określa człowiekiem żądnym władzy:
Hamlet
(…) Jestem nadzwyczajnie dumny, mściwy, chciwy władzy; więcej mam przywar niż władz umysłowych do ich poznania, niż wyobraźni do dania o nich wyobrażenia i czasu do okazania ich w postępkach.
Hamlet ostrzega Ofelię przez zamążpójściem. Uważa, że ślub pozbawi dziewczynę czystości i sprawi, że na światło dzienne wyjdzie jej prawdziwa – nikczemna – natura kobieca. Hamlet krytykuje także zwyczaj malowania się kobiet:
Hamlet
Słyszałem też o malowaniu waszym: nie dość wam jednej twarzy otrzymanej od Boga, dorabiacie sobie drugą: sztafirujecie się, krygujecie, cedzicie sowa, przedrzeźniacie boskie stworzenia i swawolę pokrywacie płaszczykiem naiwności.
Hamlet odchodzi. Król powoli domyśla się powodów szaleństwa synowca. Postanawia go niezwłocznie wysłać do Anglii, w celu odebrania zaległego haraczu. Poloniusz proponuje wpierw poprosić królową, aby szczerze porozmawiała z synem i spróbowała dowiedzieć się, co trapi jego duszę.
Scena 2.
Hamlet udziela rad aktorom. Prosi też na stronie Horacego – któremu ufa bezgranicznie – aby podczas trwania sztuki bacznie obserwował króla. Nadchodzą widzowie. Hamlet ponownie udaje głupca.
Król próbuje rozmawiać z synowcem, jednak ten udziela dziwnych i irracjonalnych odpowiedzi. Hamlet prosi Ofelię o pozwolenie położenia głowy na jej kolanach. Dziewczyna zgadza się. Zauważa, że książę jest bardzo wesoły – szybko zmienił się jego nastrój. Hamlet stwierdza, że ojciec jego zmarł przed dwiema godzinami. Ofelia zauważa, że od śmierci dawnego króla minęły już ponad dwa miesiące.
Wchodzą aktorzy. Grają pantomimę. Król i królowa bardzo się kochają. Królowi pod nieobecność małżonki pewien mężczyzna ściąga koronę i wlewa do ucha truciznę. Następnie żałobny orszak – włącznie z królową i mordercą – wynosi na noszach trupa monarchy. Morderca klęka przed królową i po chwili zdobywa jej względy. Zaczyna się właściwa sztuka. Królowa aktorka rozmawia z królem aktorem. Król aktor umiera. Królowa aktorka obiecuje po jego śmierci nigdy nie wyjść ponownie za mąż:
Królowa aktorka
(…) Taka tylko drugiego może zostać żoną,
Co zabiła pierwszego.
Król pyta Hamleta, czy grana sztuka nie jest zdrożna. Hamlet tłumaczy, że sztuka nosi tytuł Łapka na myszy i opowiada o morderstwie księcia Gonzago, męża Baptysty. Zapewnia króla, że skoro nie ma się nic na sumieniu, sztuka ta nie może niczyich uczuć obrazić.
Sztuka trwa dalej. Na scenie pojawia się postać Lucjana, który chce zabić króla aktora, aby zasiąść na tronie. Prawdziwy król opuszcza przedstawienie. Rozenkranc i Gildenstern przekazują Hamletowi, że matka chce się z nim niezwłocznie widzieć. Następnie Gildenstern próbuje wyciągnąć z Hamleta powody jego pomieszania zmysłów. Hamlet przyrównuje się do fletu. Przyjaciel może próbować na nim zagrać, jednak nie uda mu się wydobyć niesfałszowanego dźwięku. Poloniusz prosi Hamleta o pójście do matki.
W drodze do królowej Hamlet obiecuje sobie, że mimo wielkiej urazy do rodzicielki, nie uczyni jej fizycznej krzywdy:
Hamlet
(…) Mam iść do matki. O serce, nie zaprzecz
Naturze mojej! Niech nigdy w to łono
Nie znajdzie wstępu neronowa dusza!
Niech będę srogim, ale nie wyrodnym!
Sztylety w ustach mam, ale nie w dłoni!
Scena 3.
Król zleca Rozenkrancowi i Gildensternowi jak najszybszą podróż do Anglii. Fałszywi przyjaciele Hamleta obiecują pomóc monarsze. Poloniusz postanawia podsłuchać rozmowę królowej z synem.
Król w samotności modli się. Rozumie, że źle postąpił zabijając brata. Kierowała nim żądza władzy i pragnienie posiadania królowej.
Nadchodzi Hamlet. Zastanawia się, czy nie zabić potajemnie stryja podczas modlitwy. Porzuca jednak tę myśl, pragnąc zamordować króla, gdy ten będzie oddawał się czynom haniebnym, a nie modlitwie.
Scena 4.
Do komnaty królowej wchodzi Hamlet. Królowa próbuje strofować syna, jednak ten obiecuje jej pokazać wszelki występek, jakiemu się poddała. Królowa ze strachu wzywa ratunku. Zza obicia fotela odzywa się ukryty Poloniusz. Hamlet zabija go przez przypadek. Nie przejmuje się śmiercią szambelana. Wypomina matce, że wzięła za męża mordercę jego ojca. Królowa załamuje się:
Królowa
O, przestań, Hamlecie!
Ty oczy moje zwracasz głąb mej duszy;
Widzę w niej czarne, szpetne plamy, których
Zmyć nie potrafię.
Hamlet dostrzega ducha ojca. Zjawa każe mu uspokoić nieco matkę. Królowa jest przerażona – nie rozumie zachowania syna, nie widzi ducha. Hamlet mówi jej, że przed chwilą ujrzał ducha byłego króla. Następnie prosi matkę, aby wyspowiadała się i odtąd prowadziło dobre życie. To jedyny ratunek dla jej duszy:
Hamlet
(…) Wyspowiadaj się niebu, żałuj tego,
Co przeszło, chroń się tego, co przyjść może,
I nie pokrywaj chwastu mierzwą, aby
Rósł bujniej.
Hamlet poleca matce wyjawić królowi okoliczności śmierci Poloniusza.
Akt IV
Scena 1., 2., 3.
Królowa przekazuje mężowi, jak zmarł Poloniusz. Rozenkranci Gilenstern proszą, aby Hamlet wyjawił, gdzie schował ciało szambelana. Hamlet udaje wciąż szaleńca i każe prowadzić się przed oblicze króla. Książę mówi królowi, że Poloniusz jest na uczcie – otóż jedzą go robaki. Król każe Hamletowi bezzwłocznie wyjechać do Anglii. Książę przygotowuje się do podróży. Okazuje się, że monarcha przygotował kolejny podstęp – polecił w Anglii zabić synowca.
Scena 4.
Hamlet natyka się na wojsko Fortynbrasa. Norweskie wojska mają przejść przez Danię w drodze na Polskę. Hamlet nie rozumie, po co Norwegii ta wojna – Polska jest biednym krajem i nie warto dla niego stawiać na szali życia tysiąca ludzi. Hamlet postanawia pomścić morderstwo ojca:
Hamlet
(…) Czymże jest człowiek, jeżeli najwyższym
Jego zadaniem i dobrem na ziemi
Jest tylko spanie i jadło? Bydlęciem,
Szczerym bydlęciem (…)
Bądź odtąd zażarta,
O wolo moja, albo wzgardy wartą!
Scena 5.
Do królowej przychodzi Ofelia. Dziewczyna oszalała. Do bram zamku dobijają się buntownicy z Laertesem na czele. Wyłamują drzwi. Laertes domaga się zemsty na mordercy ojca. Ujrzawszy szaleństwo Ofelii, wpada we wściekłość. Król obiecuje mu wszczęcie śledztwa i rychłe odnalezienie zabójcy.
Scena 6., 7.
Horacy dostaje list od Hamleta. Księcia w niewolę wzięli piraci. Hamlet prosi o poinformowanie o sytuacji króla.
Król wyjawia Laertesowi, że to Hamlet jest zabójcą. Tłumaczy, że nie mógł księcia ukarać przez wzgląd na jego matkę oraz poparcie ludu. Król dostaje list od Hamleta, w którym książę powiadamia go o nagłym powrocie do Danii.
Król obmyśla spisek. Chce namówić Hamleta, aby wziął udział w pojedynku z Laertesem. Laertes – znakomity szermierz – ma podczas walki zabić księcia. Dla pewności Laertes posmaruje swój miecz trucizną. Ponadto księciu zostanie podany zatruty napój.
Nadchodzi królowa. Informuje o śmierci Ofelii. Dziewczyna utopiła się.
Akt V
Scena 1.
Rozmawiają dwaj grabarze. Podobno Ofelia popełniła samobójstwo, a nie przypadkiem wpadła do wody.
Nadchodzą Hamlet i Horacy. Hamlet znajduje starą czaszkę. Są to kości Yoryka, królewskiego błazna. W oddali widać orszak pogrzebowy. Hamlet i Horacy ukrywają się. Hamlet dowiaduje się, że Ofelia popełniła samobójstwo. Książę duński wychodzi z ukrycia. Laertes wpada we wściekłość.
Scena 2.
Hamlet wyjawia Horacemu, że znalazł na statku którym zmierzał do Anglii list króla do władcy Anglii. Król kazał czym prędzej zabić Hamleta. Hamlet napisał fałszywy list, w którym nakazał zamordować Rozenkranca i Gildensterna.
Wchodzi Ozryk. Proponuje Hamletowi w imieniu króla udział w zakładzie. Przedmiotem owego zakładu mają być zdolności szermiercze księcia i Laertesa. Hamlet postanawia podjąć wyzwanie. Horacy ustrzega swojego przyjaciela przed pochopną decyzją:
Horacy
Jeżeli dusza twoja, panie, czuje wstręt jakowy, bądź jej posłuszny. Pójdę ich powstrzymać od przybycia tu; powiem, że się, książę, nie czujesz usposobiony.
Hamlet jednak nie daje wiary przeczuciom. Rozpoczyna się pojedynek. Hamlet przeprasza Laertesa za swoje zachowanie. Wszystko zrzuca na karb swojego szaleństwa. Młodzieńcy walczą. Królowa przez pomyłkę wypija zatruty napój z kielicha Hamleta. W ferworze pojedynku Hamlet i Laertes zamieniają się bronią. Hamlet rani Laertesa zatrutą szpadą. Syn Poloniusza i królowa umierają. W ostatnich słowach Laertes wskazuje króla za winnego.
Hamlet zabija swego stryja. Książę sam umiera, wcześniej raniony zatrutą szpadą Laertesa. Prosi Horacego, aby opowiedział jego historię powracającemu z wojny z Polską Fortynbrasowi. Horacy postanawia opowiedzieć tragiczną historię walki o władzę norweskiemu księciu. Fortynbras – na mocy paktu przyszły władca Danii – ogłasza Hamleta bohaterem:
Fortynbras
Niech czterech dowódców
Złoży Hamleta, jako bohatera,
Na wywyższeniu, niewątpliwie bowiem
Byłby był wzorem królów się okazał
Dożywszy berła; a gdy orszak ciało
Jego niosący postępować będzie,
Niechaj muzyka i salwy rozgłośnie,
Czym był, zaświadczą.