Horacy – Quintus Horatius Flaccus (urodził się w 65 r. p.n.e., zmarł w 8 r. n.e.) – najwybitniejszy – obok Wergiliusza – poeta starożytnego Rzymu. Jeden z najsłynniejszych twórców literatury antyku.
Pochodził z Wenuzji (południowa Italia). Jego droga do sukcesu była wyjątkowa na tle ówczesnych czasów. Horacy legitymował się niskim pochodzeniem – był synem wyzwoleńca (byłego niewolnika), który – otrzymawszy wolność – postanowił gruntownie wykształcić syna. W tym celu wysłał go na studia do Grecji, by tam studiował dzieła Greków i ich filozofię. Po zabójstwie Juliusza Cezara przyszły poeta wstąpił do armii i służył pod dowództwem Brutusa.
Brał udział w walce pod Filippi w 42 r. p.n.e. przeciwko cesarzowi rzymskiemu Augustowi. Kiedy powrócił do Italii, okazało się, że majątek jego rodziny został skonfiskowany. Wówczas Horacy podjął się pracy jako pisarz u kwestora. Oprócz tego pisywał wiersze. Po jakimś czasie jego utworami zainteresował się sam Wergiliusz. Ów poeta przedstawił go w 38 r. p.n.e. koneserowi sztuki Gajuszowi Cylniuszowi Mecenasowi (to właśnie od jego nazwiska wzięła się instytucja mecenatu – pomoc udzielana artystom i uczonym), od którego Horacy po kilku latach otrzymał posiadłość w Górach Sabińskich i utrzymanie, co pozwoliło mu na swobodne poświęcenie się twórczości. Poeta zyskał także uznanie cesarza Augusta (mimo że wcześniej walczył przeciwko niemu!). Nie przyjął jednak oferowanego mu stanowiska cesarskiego sekretarza, by nie uzależniać się od dworu.