Przypowieść o wdowim groszu obecna jest w Ewangelii według świętego Łukasza (21, 1-4) oraz według świętego Marka (12, 41-44). Jest to krótka opowieść o ubogiej kobiecie, która ostatnie pieniądze przekazuje w darze w palestyńskiej świątyni. Historia ta uczy, że to właśnie ci, którzy kierują się szczytnymi, szczerymi intencjami, mogą liczyć na pochwałę oraz zbawienie.
Przypowieść o wdowim groszu – streszczenie
Omawiana przypowieść oparta jest na obserwacji poczynionej przez Jezusa Chrystusa w świątyni znajdującej się w Palestynie. Zasiadł on wraz z uczniami na przeciwko skarbony, do której zgromadzeni wierni wrzucali swe datki. Osoby zamożne przekazywały pokaźne, imponujące sumy pieniężne, a uboga wdowa ofiarowała tylko jeden grosz – kwotę marginalną w porównaniu do bogatych darczyńców.
Jezus Chrystus skierował do swych uczniów ważną uwagę, że to właśnie owa kobieta jest najbardziej szczodra i dobroduszna ze wszystkich zgromadzonych. Bogaci, mimo że wrzucali do skarbony wysokie sumy, tak naprawdę nie uszczuplali znacząco swojego stanu posiadania, kwoty te były relatywnie niskie w porównaniu do ich poziomu zamożności. Biedna wdowa natomiast oddała w darze wszystko, co miała – nawet, jeśli dla osób postronnych był to zaledwie jeden grosz.
Przypowieść o wdowim groszu – interpretacja
Przypowieść o wdowim groszu jest zwięzłym utworem biblijnym, w którym odnaleźć można cechy typowe dla paraboli. Świat przedstawiony jest znacząco zredukowany, fabuła jest schematyczna, nieznany jest także szerszy kontekst postaci. Brak jest licznych środków artystycznych – pojawiają się nieliczne epitety (bogaci ludzie, świątynna skarbona, małe monety), a także inwersje (Oni bowiem wrzucili tylko część tego, co mieli w nadmiarze…) oraz dosłownie przytoczone fragmenty wypowiedzi bohaterów (Posłuchajcie!—rzekł Jezus). Nietypowe jest to, że Chrystus jest nie tylko narratorem, ale też uczestnikiem opisywanych wydarzeń. Przypowieść poza znaczeniem dosłownym, przekazuje także alegoryczny sens i dydaktyczny morał, prosta fabuła ma za zadanie spełniać dydaktyczną funkcję. Ograniczenie literackich zabiegów pozwala na zrozumienie przekazu szerokiemu gronu odbiorców. Bohaterka omawianej przypowieści, uboga kobieta, która przekazuje w ofierze na świątynię niewielką kwotę, zostaje przez Jezusa wyróżniona, zwraca on uwagę swoich uczniów na jej postępowanie. Wskazuje je jako przykład dobrego postępowania, zgodnego z fundamentalnymi zasadami wiary. Dar, który przez zamożnych pielgrzymów mógłby być postrzegany jako skromny, a nawet niewystarczający, okazuje się być darem nadzwyczaj szczodrym oraz płynącym prosto z potrzeby serca. Przypowieść uczy, że Bóg nie mierzy swych wiernych miarami, jakie stosują ludzie na ziemi. O wysokości ofiary nie świadczy więc kwota pieniężna, lecz ogrom poświęcenia, dobre, czyste intencje oraz szczerość. Wdowi grosz miał więc znacznie większą wagę, niż wysokie sumy, okupiony był wielkim wyrzeczeniem, oddaniem całego majątku na rzecz Kościoła.
Przypowieść o wdowim groszu – problematyka
Przypowieść o wdowim groszu, co typowe dla tego gatunku obecnego w Biblii, przekazuje uniwersalne prawdy na temat wiary. Historia ta uczy słuchaczy, aby nigdy nie mierzyli czynów swych bliźnich poprzez wartości materialne, ponieważ nie każdą ofiarę można wyrazić w kwocie pieniężnej. Jezus wyróżnia z tłumu pielgrzymów najbiedniejszą wierną, będącą darczyńcą najmniejszej ofiary która tak naprawdę oddaje wszystko co ma, nie kieruje się potrzebami doczesnymi, nie ma w niej pragnienia bogactwa oraz majątku. Chrystus docenia, że poniosła ona największe wyrzeczenie, szczere, lecz dotkliwe poświęcenie. Osoby takie zasługują w pełni na miłosierdzie oraz zbawienie, a następnie wstąpienie do Królestwa Niebieskiego. Stanowią przykład tego, czym kierować powinien się gorliwy chrześcijanin. O wartości ludzkich czynów decydują głównie intencje, mały gest, niepozorny i niezauważalny dla osób postronnych, może być ważniejszy niż doniosła, szumna pomoc. Łatwo jest ofiarować wysoką kwotę, kiedy nie uszczupla ona znaczącego stanu posiadania, nie wpływa na dotychczasowy komfort życia. Omawiana Przypowieść o wdowim groszu zwraca także uwagę na to, że należy zawsze szanować osoby uboższe oraz traktować wszystkich bliźnich jednakowo, niezależnie od posiadanych przez nich zasobów. Majątek bowiem nie świadczy o ich wierze oraz intencjach. Sam zwrot wdowi grosz wszedł na stałe do polszczyzny, jako określenie oznaczające datek pozornie skromny, a w rzeczywistości stanowiący dla kogoś cały dobytek, niewielką sumę oddaną kosztem wyrzeczeń, lecz z życzliwości oraz dobroci serca.