Apokalipsa według świętego Jana to ostatnia księga Nowego Testamentu i tym samym ostatnia księga całego Pisma Świętego – najważniejszego dokumentu duchowego chrześcijaństwa. To klamra kompozycyjna spinająca cały zbiór świętych ksiąg, opisująca jak świat powstały w Księdze Rodzaju ma dobiec końca.
Sen to bardzo tajemnicza dziedzina ludzkiego życia, wobec której – mimo oczywiście znacznego postępu technologicznego – nadal pozostajemy w dużej mierze bezradni. Nie wiemy do końca skąd biorą się senne widzenia, ani tym bardziej, czy są jedynie wytworami naszego mózgu, skleconymi z przypadkowych strzępów podświadomości, czy też kontaktem z innym wymiarem, który próbuje w ten sposób się z nami komunikować.
„Koniec świata” to sformułowanie szalenie pojemne pod względem semantycznym. Używa się go zarówno w dyskusjach teologicznych, jak i w języku potocznym, codziennym. Ma wiele znaczeń. Wizja ostatecznego końca wszystkiego, co znamy, jest wykorzystywana chyba w każdej religii świata, ponieważ właśnie religie potrzebują karty przetargowej w postaci obietnic przyszłego życia, by zgromadzić jak największą rzeszę wyznawców. Istnieje więc wiele wersji końca świata, a on sam przeszedł jako motyw już nie tylko do sztuki powszechnej, lecz także do popkultury.
Bóg jest w tradycji polskiej bardzo istotną częścią tożsamości narodowej. Niejako istnienie państwa polskiego jest związane właśnie w przyjęciem religii chrześcijańskiej. Nie dziwi więc, że i literatura narodowa bardzo dużo miejsca poświęca właśnie tym sprawom. Bóg był dla Polaków szczególnie ważny w trudnych okresach historycznych, jak np. zabory.
Sny i różnego rodzaju widzenia i wizje, jakich doświadczamy przy ich okazji nadal pozostają jedną z nierozwiązanych zagadek ludzkiego umysłu. Dlatego też motyw ten niezwykle chętnie wykorzystują artyści, żeby w ten sposób opisywać świat złożony z emocji, uczuć i wszystkiego, co nie znajduje swojego odzwierciedlenia w świecie materialnym.
Umiejętność poświęcenia się dla drugiego człowieka albo dla całej grupy ludzi jest według niektórych nurtów filozoficznych miarą naszego człowieczeństwa. Dosłowność tego sformułowania uderza ze zdwojoną mocą, gdy uświadomić sobie, że już w najwcześniejszych tekstach religijnych podkreślane było właśnie poświęcenie, jako cnota absolutnie wyjątkowa, jednak niemożliwa do zniesienia dla innych. Jest więc to temat specyficzny, dlatego też warto sięgnąć do jego korzeni.
Walka dobra i zła to chyba najbardziej znany motyw twórczości ludzkiej. Nic dziwnego – w końcu każdy z nas doświadcza w swoim wnętrzu takiej walki każdego dnia. Przekłada się ona nie tylko na nasze decyzje i zachowania, lecz także na postrzeganie świata i innych ludzi wokół nas. Na temat pochodzenia dobra i zła oraz jego miejsca w świecie wypowiadają się obficie różnego rodzaju pisma religijne.
Odkąd tylko człowiek zaczął się zastanawiać nad swoim istnieniem, towarzyszy mu refleksja nad jego nieuchronnym końcem. Wizje końca świata bardzo chętnie tworzyły i wykorzystywały rozmaite ruchy religijne, które w ten sposób chciały zagospodarować wyobraźnię swoich wyznawców. Wiele z tych wizji przetrwało do dziś jako święte teksty.
Miłość to chyba najsilniejsze uczucie, jakiego jest w stanie doświadczyć człowiek w ciągu całego swojego życia. Należy ona również do najchętniej wykorzystywanych wątków w literaturze. Dlatego dysponujemy dzisiaj prawdziwym ogromem dzieł, które wypowiadają się właśnie na jej temat i przedstawiają nam ją w wielu rozmaitych perspektywach i odcieniach.
Przemijalność życia towarzyszy nam każdego dnia. Najłatwiej obserwować ją na przykładzie zmieniających się pór roku – żadna nie trwa wiecznie. Tak samo jest z naszym życiem, starzejemy się, spotykamy różnych ludzi, którzy znikają z naszego życia. Sukcesy i bogactwa również przemijają. O tej ciągłej niestałości świata mówi autor starotestamentowej Księgi Koheleta.