Podtytuł Sonetu II wskazuje na to, że jest to utwór „na one słowa Jopowe”, pełni więc funkcję komentarza do biblijnej Księgi Hioba. I tak pierwsza strofa wiersza przynosi wyraźną parafrazę jej fragmentu[1], przedstawiającą w sposób niezwykle skondensowany ważkie treści.
Sonet I od lat stanowi zagadkę dla historyków literatury i językoznawców. Jan Błoński nazywa go najtrudniejszym zadaniem sępologii[1]. Utwór ten ukierunkowuje spojrzenie na całość cyklu, wytycza drogę poszukiwań badawczych w jego obrębie.
Klasycy literatury tworzą zazwyczaj przez wiele lat, czas ich aktywności twórczej można poddawać periodyzacji, a w pisarskim dorobku odkrywać rozkwit możliwości, ich dynamikę, zmienność, dojrzewanie, niekiedy – z czasem – uwiąd talentu.
Tytułowe wybrzeże sygnalizuje, że przestrzenią wiersza będzie bezkresny morski krajobraz. Tymczasem pole obserwacji podmiotu lirycznego zawęża się do kilku wyrazistych szczegółów – elementów nadmorskiego pejzażu i organizmów związanych z wodnym środowiskiem:
Osoba mówiąca wypowiada swój żal, wywołany z jednej strony świadomością nadchodzącej zmiany pory roku z jesiennej na zimową i upływem czasu, a z drugiej utratą kogoś bliskiego. Formułuje swoją wypowiedź jak skargę.
Podmiotem lirycznym w tym wierszu jest kobieta, która rozmyśla nad zachowaniem swojego ukochanego. Mężczyzna ten jest adresatem jej monologu. To właśnie na nim skupia się uwaga osoby mówiącej.
Podmiotem lirycznym w tej miniaturze poetyckiej jest kobieta, która dokonuje samookreślenia po odejściu ukochanego mężczyzny. Na pozór nic się nie zmieniło:
W wierszu tym mowa o pożegnaniu z dawną miłością. Przemawia tu osoba, która rozprawia się ze swoimi miłosnymi wspomnieniami, wrzucając do pieca miłosny zeszyt i plik listów. „Ty” lirycznym są właśnie owe unicestwione przedmioty:
Laura i Filon Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej odwołuje się na prawach aluzji literackiej do identycznie zatytułowanej znanej sielanki Franciszka Karpińskiego. Poetka sięgnęła zatem do konwencji sentymentalizmu, ukształtowanej jeszcze w epoce oświecenia.
Miniatura poetycka La precieuse (za fr. la precieuse – elegantka, wykwintnisia) przedstawia ironiczny wizerunek kobiety, typowej wielkomiejskiej elegantki. Osoba mówiąca w wierszu zdaje relację z obserwacji tytułowej wykwintnisi: