Czechowicz był przede wszystkim wybitnym poetą i to właśnie liryka stanowi dominantę jego twórczości artystycznej. Poza tym w dorobku pisarza należy zwrócić uwagę na artykuły, recenzje i wypowiedzi o poezji, ponadto kilka opowiadań i „skrótów opowieści” (w których fantastyka łączy się z elementami autobiograficznymi). Wiadomo, że Czechowicz pracował także nad powieściąBerło, jednak utwór nie został ukończony, ponadto nie zachował się do naszych czasów.
Józef Czechowicz (ur. 15 marca 1903 roku, zm. 9 września 1939 roku) – polski poeta. Wywodził się z ubogiej rodziny wiejskiej. Wcześnie został osierocony przez ojca, dzieciństwo spędził w trudnych warunkach.
Jan Twardowski to najpopularniejszy współczesny poeta religijny. Tym, co wyróżnia jego poezję, jest bez wątpienia prostota przekazu, za sprawą której autor przemycał do swoich utworów ważne prawdy na temat życia i losu człowieka. W wierszu „Stwarzał” Twardowski podejmuje refleksję dotyczącą boskiego dzieła stworzenia.
Za szybko to utwór pochodzący z tomiku Znaki ufności (1970 r.) Ma nieregularną budowę, autor zrezygnował chociażby z podziału na strofy i rymów. Podzielił utwór na dwie części: pierwszą, 15-wersową, drugą zaś krótszą – 6-wersową.
Wiersz Szukam pochodzi z tomu Poezje wybrane, ma nieregularną stychiczną budowę, jest pozbawiony rymów. Twardowski korzysta w nim głównie z języka potocznego oraz frazeologizmów. W utworze nie odnajdujemy adresata, natomiast tytułowym szukającym jest pierwszoosobowy podmiot liryczny. Jego poszukiwania powierzchownie tworzą jedynie liryk opisowy, w głębszej warstwie interpretacyjnej, możemy jednak uznać ten utwór za refleksyjny.
Tytuł utworu „Suplikacje” nawiązuje do katolickiej pieśni błagalnej o bardzo starej tradycji, śpiewanej na melodię chorałową. Suplikacja ma charakter błagalny i wzniosły, prośby kierowane do Boga dotyczą m.in. ochrony przed kataklizmami, klęskami, poważnymi nieszczęściami narodowymi:
Sprawiedliwość to bardzo klarowny w środkach poetyckiego wyrazu utwór o nieregularnej budowie. Można go podzielić na dwie części, które wyznacza pauza w wersyfikacji pomiędzy pierwszymi pięcioma wersami, a pozostałymi piętnastoma. Również w tym utworze, podobnie jak w wielu innych poeta zrezygnował ze stosowania rymów.
Spieszmy się to jeden z najpiękniejszych, najbardziej znanych i wzruszających wierszy Jana Twardowskiego. Jednocześnie jego fragmenty należą do najczęściej cytowanych fragmentów polskiej poezji. Twardowski zadedykował go swojej przyjaciółce, poetce Annie Kamieńskiej.
Samotność to kolejny wiersz księdza Twardowskiego, pochodzący z tomiku Znaki ufności. Znów nieregularny w budowie, stychiczny, o różnej długości wersów. Ma charakter modlitwy, zaimki „Cię”, „Ty”, pisane wielką literą świadczą o tym, że podmiot liryczny zwraca się w osobistej modlitwie do Boga.
Oda do rozpaczy, wiersz niewiele mający wspólnego z klasyczną odą, pochodzi z tomu Poezje wybrane, który ukazał się w 1979 roku. Tytuł wiersza nawiązuje do gatunku ściśle sformalizowanego, wiersz Twardowskiego ma tymczasem nieregularną budowę. Zrywa z klasyką tego gatunku lirycznego. Pamiętając choćby słynną Odę do młodości Adama Mickiewicza wiemy, że ody powinny wysławiać pewną ideę. Antropomorfizowana przez podmiot liryczny Twardowskiego rozpacz jest co prawda czymś abstrakcyjnym, jednak utwór jej poświęcony w niczym nie przypomina podniosłej, patetycznej atmosfery wyżej przypomnianego romantycznego dzieła. Oda Twardowskiego składa się z 14 wersów o różnej długości. Już tytuł utworu pozwala się spodziewać dowcipnego charakteru dzieła.