Topielec Leśmiana otwiera tom Łąka i stanowi utwór o charakterze programowym, przynoszącym zarys problematyki całego zbioru.

Utwór Szewczyk, autorstwa poety dwudziestolecia międzywojennego Bolesława Leśmiana, wydany został w roku 1920 w słynnym tomie wierszy Łąka. Stanowi pochwałę postawy osób, reprezentujących niższe warstwy społeczne, ich aktywności oraz codziennego heroizmu – wbrew biedzie i wykluczeniu. Autor opisuje tytułowego biednego szewca, który wytrwale stara się uszyć obuwie dla Stwórcy, mimo przeciwności jest on pracowity, konsekwentny i zawzięty.

Słynny tom poetycki Łąka, wydany w roku 1920, podzielony jest tematycznie na mniejsze cykle. Jednym z nich jest podzbiór Trzy róże, w skład którego wchodzi wiersz Schadzka spóźniona, sensualny erotyk opowiadający o spotkaniu kochanków, które niestety odbywa się w nieodpowiednim czasie. Autorem utworu, jak i całego tomu, jest Bolesław Leśmian, który poza dziełami poruszającymi kwestie miłosne, rozważał w swojej twórczości także kondycję człowieka czy jego relację z Bogiem.

Łąka to tom wierszy z roku 1920, odwołujący się do zagadnień filozoficznych, a także kwestii związanych z folklorem i przyrodą, zawierający dzieła nowatorskie językowo, słynne ballady czy erotyki. Jego autorem jest Bolesław Leśmian, poeta dwudziestolecia międzywojennego, określany mianem niezwykłego indywidualisty i innowatora. Ze wspomnianego zbioru wywodzi się wiersz Rok nieistnienia, który opowiada o wiecznej, metafizycznej miłości przekraczającej granicę życia i śmierci.

Ręka to wiersz przynależący do cyklu Pieśni kalekujące, wchodzącego w skład tomu Łąka, opublikowanego w 1920 roku. Już sam tytuł podzbioru sygnalizuje tematykę poruszaną w utworze – wynaturzenie i niedoskonałość ludzkiego ciała. Takie naturalistyczne i groteskowe przedstawienie anatomii człowieka było dla twórczości Leśmiana charakterystyczne – to jeden z ważniejszych motywów jego dzieł, obok relacji ludzi i Boga, śmierci i miłości czy też świata fantastycznego.

Wiersz Otchłań, poruszający kwestię cierpienia, wchodzi w skład cyklu Ponad brzegami, wywodzącego się z opublikowanego w 1920 roku zbioru Łąka. Jego autorem jest Bolesław Leśmian, poeta, którego twórczość charakteryzował innowacyjny język, nietypowy styl, odważna tematyka oraz kreowanie unikatowych światów.

Poemat Łąka to utwór pochodzący ze zbioru literackiego o tym samym tytule, opublikowanego w roku 1920. Stanowi reprezentację motywów, które poruszane są w tym tomie przez autora, Bolesława Leśmiana – polskiego poetę tworzącego w czasie dwudziestolecia międzywojennego. Wiersz ma charakter programowy, jest literackim przejawem zafascynowania przyrodą, a zawiera także rozważania dotyczące ludzi i ich funkcjonowania w świecie.

Ludzka niedoskonałość oraz życie w kalectwie – te na pozór negatywne cechy były dla Bolesława Leśmiana elementem istoty człowieczeństwa. Ten będący niespotykaną indywidualnością swojej literackiej epoki poeta tworzył głównie w okresie dwudziestolecia międzywojennego, choć lata jego debiutu przypadały na okres Młodej Polski. Motyw ułomności porusza w swoim wierszu Garbus, wchodzącym w skład tomu Łąka z 1920 roku, oraz przynależącym do mniejszego cyklu – Pie­śni ka­le­ku­ją­ce.

Fabuła Dziewczyny, podobnie jak Dusiołka, cechuje się prostotą i bez trudu można ją streścić. Oto dwunastu braci usłyszało dochodzący zza muru płacz. Wyobrazili sobie, że jest to głos uwięzionej, potrzebującej pomocy Dziewczyny. Postanowili ją oswobodzić, starając się wspólnym wysiłkiem przebić mur.

Dwoje ludzieńków to wiersz będący nawiązaniem do folklorystycznej, ludowej pieśni, stanowiący jej autorską parafrazę. Opublikowany został w zbiorze Łąka, wydanym w 1820 roku, i wchodzi w skład mniejszego cyklu Trzy róże. Twórcą utworu jest Bolesław Leśmian, poeta okresu dwudziestolecia międzywojennego, który zapisał się w historii literatury dziełami nawiązującymi do pierwotności, odzwierciedlającymi rytm świata, pełnymi balladowości i fantastycznych postaci.