Rozmowa z piramidami to jeden nostalgicznych wierszy Juliusza Słowackiego, który podejmuje tematykę patriotyczną. Jak zawsze, poeta odnajduje podobieństwo między historią świata a sytuacją współczesnej mu Polski, a także wplata w utwór elementy autobiograficzne.
Utwór powstał w czasie pobytu Słowackiego w Szwajcarii. Poeta umieścił pod wierszem dokładny czas i miejsce jego napisania – 20 lipca 1835 roku nad jeziorem Leman. Hipotezy dotyczące poświęcenia tego utworu młodzieńczej miłości poety, Marii Wodzińskiej, pojawiają się rzadko.
Juliusz Słowacki większą część swojego dorosłego życia spędził na emigracji. W wielu jego utworach pojawia się motyw matki, za którą poeta tęskni i która, zostawszy w ojczyźnie, cierpi z powodu nieobecności syna. Utwór Do matki jest swoistym poetyckim listem skierowanym do Salomei Słowackiej. Ze względu na kontekst biograficzny podmiot liryczny można utożsamiać z samym artystą.
Juliusz Słowacki (ur. 4 września 1809 roku w Krzemieńcu, zm. 3 kwietnia 1849 r. w Paryżu). Jeden z najwybitniejszych twórców polskiego romantyzmu, poeta, dramaturg, epistolograf, określany jako jeden z trzech Wieszczów Narodowych – obok Adama Mickiewicza i Zygmunta Krasińskiego.
Julian Tuwim był polskim poetą dwudziestolecia międzywojennego, który zasłynął nie tylko poprzez swoją lirykę (także dziecięcą), ale także skecze kabaretowe czy utwory muzyczne. Jego wiersz pt. Życie porusza kwestie charakterystyczne dla twórczości członków grupy literackiej Skamander i stanowi swoisty manifest ich światopoglądu. Autor skupia się na egzystencji człowieka, ale nie w ujęciu duchowym, a typowo biologicznym, odnoszącym się do ludzkiej fizjologii.
Julian Tuwim był słynnym polskim poetą związanym z literacką grupą Skamander, znanym także z ponadczasowej poezji dziecięcej. W jego twórczości wyróżnić można kilka etapów. Omawiany wiersz, Ranyjulek, należy do fazy początkowej, kiedy to podniosła, poważna tematyka została zastąpiona codziennością – widoczne było to zarówno w treści, jak i w języku. Utwór opisuje życie włóczęgi, jednak zamiast na trudach, skupia się na pozytywach.
Julian Tuwim był polskim poetą dwudziestolecia międzywojennego, współzałożycielem kabaretu Pod Picadorem oraz grupy poetyckiej Skamander, współpracował także z czasopismami literackimi. Omawiany wiersz, Gałąź, wchodzi w skład zbioru Treść gorejąca, wydanego w roku 1936. Tom ten został wydany na przełomie dwóch etapów twórczości poety, kiedy to podejmował refleksje na temat egzystencji człowieka oraz potężnej przyrody nad nim władającej.
Wiersz „Colloquium niedzielne na ulicy” Juliana Tuwima pochodzi z tomiku „Sokrates tańczący” wydanego w 1920 roku. Opisuje w nim nietypowy przypadkowy flirt na ulicy. Mężczyzna, który próbuje nawiązać w ten sposób kontakt z kobietą, zachowuje się w sposób bardzo niekonwencjonalny, łamie przyjęte normy zachowania.
Julian Tuwim w swojej twórczości odwoływał się do różnorodnej tematyki, w jego dorobku nie brak jest tekstów pisanych dosadnym językiem oraz poruszających problemy społeczne i polityczne, jednak większość współczesnych odbiorców kojarzy autora głównie z poezją przeznaczoną dla dzieci. Jego wiersze należą do ścisłego kanonu tego typu liryki. Jednym z nich jest Spóźniony słowik, utwór opisujący zdarzenia rozgrywające się pewnego wieczoru.
Julian Tuwim był jednym z najwybitniejszych przedstawicieli grupy literackiej Skamander. Omawiany wiersz autora, Śmierć, pochodzi ze zbioru Czyhanie na Boga, wydanego w roku 1920. Utwór wywodzi się z pierwszego etapu twórczości Tuwima, jednak nie porusza typowych dla niego kwestii – afirmacji życia, biologizmu czy witalizmu. Opowiada natomiast o nieszczęśliwej miłości oraz wpływie silnego uczucia na życie człowieka.