Francesco Petrarca, który zasłynął w historii jako autor jednych z najpiękniejszych utworów liryki miłosnej, był włoskim poetą tworzącym w okresie renesansu, publikującym w języku ojczystym oraz po łacinie. Jego najsłynniejszym dziełem są Canzoniere, cykl sonetów do ukochanej kobiety – Laury. Jeden z bardziej znanych utworów ze zbioru, Sonet 85 (Zawsze kochałem, kocham dziś tak samo), opowiada o sile miłości – uczucia, które dodaje człowiekowi sił.
Sonet 61, znany pod incipitem Błogosławiony niechaj ów dzień będzie, to utwór opowiadający o radosnym, szczęśliwym oraz całkowicie odmieniającym życie dniu poznania ukochanej Laury, bohaterki całego cyklu Canzoniere. Jego autorem jest słynny włoski poeta okresu renesansu, Francesco Petrarca, który zapisał się na kartach literatury jako artysta doskonalący formę sonetu oraz tworzący jeden z najpiękniejszych dzieł liryki miłosnej.
Jednym z najsłynniejszych przedstawicieli renesansowej liryki miłosnej był Francesco Petrarca, XIV – wieczny poeta pochodzący z Włoch. W swoich wybitnych sonetach opiewał ukochaną Laurę oraz zawarł rozważania na temat roli miłości w życiu człowieka. W utworze o incipicie Jeśli to nie jest miłość, czyli Sonecie 132 pochodzącym z tomu Canzoniere, dzieli się refleksjami i przemyśleniami dotyczącymi tego uczucia, opisując je jako ogromną, nieokiełznaną siłę, odmieniającą ludzki los.
Francesco Petrarca to jeden z najsłynniejszych europejskich poetów epoki renesansu, słynący z rozpowszechnienia kunsztownego gatunku – sonetu. Jego tom Canzoniere (Drobne wiersze włoskie) zapisał się historii literatury jako jeden z najpiękniejszych zbiorów liryki miłosnej. Wśród opiewających ukochaną Laurę utworów można odnaleźć Sonet 90 (Były to włosy złote, rozpuszczone), opisujący jej niezwykłe piękno oraz burzliwe uczucia zakochanego mężczyzny.
Sonet 157 (Ten dzień, jak zawsze gorzki, lecz szczęśliwy) to utwór wchodzący w skład słynnego tomu liryki miłosnej Canzoniere (Drobne wiersze włoskie). Jego autorem jest Francesco Petrarka, jeden z najwybitniejszych poetów europejskiego renesansu, tworzący po włosku oraz po łacinie. Omawiany utwór opisuje piękno bohaterki całego cyklu – Laury, której oblicze jest olśniewające i niezwykłe.
Canzoniere to słynny cykl utworów należących do liryki miłosnej, autorstwa Francesa Petrarki. Zbiór tematycznie dzieli się na dwie części – Wiersze na cześć Madonny Laury żywej i Wiersze na cześć Madonny Laury umarłej. Tom składa się z pieśni, ballad, a przede wszystkim z sonetów. Jednym z nich jest Sonet 3 (Był to dzień, w którym przez mękę Chrystusa) opowiadający o chwili, która bezpowrotnie odmieniła życie podmiotu lirycznego.
Francesco Petrarca, włoski poeta renesansowy, zasłynął w historii literatury swoim zbiorem Canzoniere (znanym także pod nazwą Drobne wiersze włoskie), który powstawał w latach 1340 – 1347. Większość utworów z tego cyklu to sonety, a sam autor stał się mistrzem i propagatorem tego gatunku. W Sonecie 335 (Ujrzałem jedną wśród kobiet tysiąca) opisuje nieziemskie, niemal anielskie piękno swej ukochanej Laury.
Franceso Petrarca był włoskim poetą renesansowym, który zasłynął w światowej literaturze jako autor poruszających sonetów o tematyce miłosnej, które poświęcił ukochanej Laurze. Utwory ze zbioru Canzoniere identyfikowane są numerami. Sonet 134 nosi także incipit – Nie mam spokoju, choć wojować nie chcę. Wskazuje on na tematykę dzieła – cierpienie i brak spokoju ducha spowodowane zakochaniem i nieprzewidywalnym zachowaniem drugiej połowy.
Sonet 250, o incipicie Zwykła mnie we śnie pocieszać z oddali, to utwór wchodzący w skład tomu Canzoniere, inaczej – Sonety do Laury. Opowiada o cierpieniu po śmierci tytułowej bohaterki i jest przykładem liryki miłosnej. Jego autorem był Francesco Petrarca, jeden z najwybitniejszych włoskich poetów epoki renesansu, którego twórczość inspirowała między innymi samego Adama Mickiewicza.