Jan Andrzej Morsztyn zapisał się na kartach literatury jako barokowy poeta, silnie związany z królewskim dworem i tworzący dzieła w tym nurcie. Choć zazwyczaj kunsztownie opisywał romanse, jest też autorem wierszy o poważniejszej tematyce. Jednym z nich jest W kwartanie, stanowiący refleksję dotyczącą kruchości egzystencji człowieka oraz jego przemijania, a także postawy w obliczu spotkania z Bogiem.
Redivivatus to wiersz, który może wydawać się nietypowy dla Jana Andrzeja Morsztyna, specjalizującego się w poezji dworskiej. Ten barokowy autor tym razem nie podjął miłosnych kwestii, odrzucił także wykwintną formę. Utwór porusza tematykę reinkarnacji, wędrówki dusz – jest to motyw obecny w literaturze już od czasów starożytnych, podejmowany m.in. przez samego Pitagorasa. Poeta interpretuje go na własny sposób, wykorzystując zaloty w kierunku urodziwej kobiety.
Jan Andrzej Morsztyn, poeta żyjący w XVII wieku, był przedstawicielem poezji dworskiej, pełnił także funkcje polityczne w otoczeniu króla, był m.in podskarbim koronnym. Jego wiersze cechował niebywały kunszt i zastosowanie wyrafinowanych środków stylistycznych, były one wielokrotnie przez autora poprawiane, jednak nie traktował on twórczości jako najważniejszego zajęcia w życiu. Z tego powodu, nie poruszał w swoich utworach kontrowersyjnych tematów, skłaniał się raczej ku lżejszym zagadnieniem, liryce miłosnej, czego przykładem jest wiersz O swej pannie.
Jan Andrzej Morsztyn był barokowym poetą, silnie związanym z królewskim dworem, dodatkowo zajmował się także tłumaczeniami na język polski. Jego twórczość cechuje niespotykany kunszt oraz drobiazgowość i dbałość o szczegóły, wykorzystanie niespotykanych zestawień i zaskakujących metafor. Przykładem takiej formy jest wiersz Na koszulę brudną, stanowiący prośbę do urodziwej kobiety, zabawiającej się uczuciami adoratorów.
Utwór ten prezentuje gatunek zwany fraszką. Wiersz budują wyliczenia ilustrujące zmienność kobiecą. Zostają one poddane zabiegowi hiperbolizacji. Prawie wszystkie otwierają anaforyczne powtórzenia, rozpoczynające się od słowa prędzej:
Niestatek prezentuje gatunek zwany fraszką. Utwór przedstawia dwa portrety tej samej kobiety, widziane oczyma jej kochanka. Na pierwszym jest ona niezwykle urodziwa, zaś na drugim nad wyraz szpetna. Piękno i brzydota zostały więc zestawione na zasadzie kontrastu.
Wiersz pt. Do trupa jest sonetem. Należy do najbardziej znanych utworów Jana Andrzeja Morsztyna. Jego treść tworzy skarga kochanka. Oprócz tego bohatera w sonecie występuje także druga postać – tytułowy trup. Będąc martwym człowiekiem nie zabiera głosu, lecz swoją obecnością wpływa na kształt wypowiedzi nieszczęśliwie zakochanego.
Utwór ten prezentuje gatunek zwany fraszką. Osoba mówiąca w wierszu, którą jest kochanek, zwraca się do tytułowej Panny.
Utwór ten rozpoczyna drugą księgę cyklu Lutnia. W przeciwieństwie do większości tekstów z tego zbioru, nie należy do liryki miłosnej, lecz autotematycznej (poświęconej koncepcji poezji i poety). Wiersz tworzy rozbudowana apostrofa do lutni – symbolu poetyckiego natchnienia. Uosobiony instrument muzyczny pełni więc funkcję „ty” lirycznego.
Cuda miłości prezentują gatunek zwany sonetem. Tekst pozbawiony jest właściwie środków stylistycznych – pojawiają się jedynie animizacje pojęć określających stany emocjonalne. Jest niezwykle oszczędny w stylu.