Liryk ten figuruje jako drugi w Księgach pierwszych fraszek Jana Kochanowskiego. Przynosi zarys tematyki całego zbioru i ma charakter programowy. Na swoje księgi oznacza tyle co „o swoich księgach”. Poeta często rozpoczynał tytuły swoich utworów od przyimka „na”, np. Na dom w Czarnolesie, Na lipę, Na zdrowie.
Na nabożną znaczy tyle co „o nabożnej” – dziś powiedzielibyśmy „o pobożnej”. Jan Kochanowski często rozpoczynał tytuły swoich utworów od przyimka „na”, np. Na dom w Czarnolesie, Na lipę, Na zdrowie.
Fraszka ta przedstawia konflikt pokoleń. Starzy życzą sobie, by młodzi zachowywali się rozważnie – pewnie dlatego że zbyt szybko zapomnieli swoje wczesne lata. Ich oczekiwania są niemożliwe do spełnienia. Dorastanie bez szaleństw zostaje porównane do cyklu rocznego bez wiosny, która stanowi symbol młodości:
Na lipę znaczy tyle co „o lipie”. Kochanowski często rozpoczynał tytuły swoich utworów od przyimka „na”, np. Na dom w Czarnolesie, Na Konrata, Na nabożną, Na zdrowie.
Na lipę znaczy tyle co „o lipie”. Jan Kochanowski często rozpoczynał tytuły swoich utworów od przyimka „na”, np. Na dom w Czarnolesie, Na Konrata, Na nabożną, Na zdrowie.
Na Konrata znaczy tyle co „o Konradzie”; Konrat to dawna forma imienia Konrad. Kochanowski często rozpoczynał tytuły swoich utworów od przyimka „na”, np. Na dom w Czarnolesie, Na lipę, Na nabożną, Na zdrowie.
Tytuł fraszki wprowadza kontekst z biografii Jana Kochanowskiego. Poeta po zakończeniu kariery dworzanina osiadł na wsi, w Czarnolesie, gdzie poświęcił się twórczości literackiej i rodzinie.
Liryk ten rozpoczyna Księgi wtóre fraszek Jana Kochanowskiego. Podmiotem lirycznym jest w nim poeta (dający się utożsamiać z autorem), który w rozbudowanej apostrofie zwraca się do Muz, mieszkających na Parnasie dziewięciu córek Zeusa, opiekunek sztuk pięknych i nauki:
Fraszka ta prezentuje typ liryki pośredniej (podmiot liryczny nie ujawnia się). Osoba mówiąca zwraca się do snu, poddając go jednocześnie personifikacji. Tematem utworu jest sen pojmowany jako przejściowa forma bytu między życiem a śmiercią. Pojawia się tutaj charakterystyczne dla światopoglądu starożytności rozgraniczenie między duszą i ciałem:
Omawiany liryk to fraszka dworska. Podmiotem lirycznym jest tu kochanek. Ujawnia się on w pierwszej osobie liczby pojedynczej, na co wskazuje zaimek mi. Mężczyzna skarży się na obojętność i oziębłość kobiety. Patrząc na diament z jej pierścienia, stwierdza, że jej serce jest twarde jak krzemień: