W średniowieczu elitę każdego nowoczesnego społeczeństwa stanowiło rycerstwo. Była to epoka, w której cały czas trwały wojny, więc ludzie, którzy na nich walczyli i bohatersko chronili maluczkich, byli uważani za herosów.
Stanięcie na samym czele jakiejś zbiorowości, a zwłaszcza narodu, to nie lada wyzwanie, dlatego nie każdy się do tego zadania nadaje. Człowiek, który ubiega się o taką funkcję musi charakteryzować się odpowiednimi cechami charakteru.
Etos rycerski to zbiór zasad, jakimi powinni kierować się średniowieczni wojownicy, jeśli chcieli zasłynąć i zdobyć wielką sławę, a także zapisać się na kartach historii. Pośród tych zasad można było odnaleźć m.in. bezwzględną lojalność wobec swojego władcy, honor, odwagę czy uczciwą walkę. Podstęp w starciu z wrogiem był uważany za niehonorowy, choć literatura zna przypadki, które usprawiedliwiały i takie zachowanie.
Historia to fascynująca dziedzina nauki, która pozwala nam sięgnąć w głąb dziejów i zobaczyć życie przeszłych pokoleń. Niestety, takie spojrzenie ma swoje ograniczenia. Jednym z nich jest nasz własny horyzont myślowy, powodujący projekcję współczesnego pojmowania świata na ludzi przeszłych wieków. Powoduje to trudności ze zrozumieniem ich postępowania oraz myślenia.
Całe średniowiecze zdominowane były przez religię katolicką, a księża, jak mało która grupa społeczna, mieli największy wpływ na ludzi dookoła siebie. Katolicyzm miał wpływ na wszystkie sfery życia. Średniowieczni Europejczycy gorliwie wierzyli w Boga, a całe ich życie podporządkowane było wierze, obrządkom religijnym i życiu zgodnie z naukami kościoła.
W literaturze średniowiecznej bardzo popularne były trzy wzorce osobowe – władcy, rycerza i ascety. Wzorcowy rycerz musiał mieć zbiór cech, które ówcześnie były pożądane przez obywateli i władców, a także wymagane przez innych rycerzy. Tylko w ten sposób mógł stać się wzorem dla innych. Rycerze starali się zrobić wszystko, by wyrobić w sobie cechy idealnego przedstawiciela swojego stanu.
Ars moriendi to jeden z najpopularniejszych motywów w średniowiecznej literaturze. Z łaciny oznacza „sztuka umierania” i jest częstym motywem literackim epoki wieków średnich. W czasach średniowiecznych uważano, że ars moriendi związane jest z sądem nad duszą zmarłego i decyzją, czy zostanie zbawiony, czy potępiony.
„Pieśń o Rolandzie” jest francuskim eposem narodowym. Jej najstarsza spisana wersja to rękopis oksfordzki z XII wieku. Opowiada o ostatniej bitwie Rolanda, będącego wzorem rycerza i chrześcijanina.
W Saragossie włada król Marsyl, który jest muzułmaninem. Cesarz Francji Karol Wielki jest chrześcijaninem, który najeżdża inne tereny, by tam nawrócić ludzi na chrześcijaństwo.
Marsyl tworzy plan, by udawać, że przechodzi na chrześcijaństwo. To jedyny warunek, by Karol przestał najeżdżać Hiszpanię.