Niewiele jest tak trwałych nurtów myślowych, jak stoicyzm. Zapoczątkowany jeszcze w epoce hellenistycznej popularny jest nawet do dzisiaj. Kierowali się nim mędrcy, a nawet cesarze rzymscy. Propagował on idee spokoju ducha w obliczu zmieniającego się wiecznie świata, bycie stałym. Choć jest z założenia filozofią życiową, przez setki lat wielokrotnie wpływał również na literaturę.
Prometeusz był mitycznym tytanem, który wedle Greków ulepił ludzi z gliny i łez. Widząc słabość ludzkości, zaczął ją nauczać. Ostatecznie wykradł z Olimpu ogień, by podarować go swoim podopiecznym. Było to jednak wbrew woli Zeusa, dlatego też Prometeusz został ukarany. Przykuty do skał Gibraltaru, miał cierpieć wyjadanie ciągle odrastającej wątroby przez olbrzymiego orła. Poświęcił się dla dobra ludzkości. Postawę taką od jego imienia zwykło się nazywać prometeizmem.
W XX wieku ludzkość ogarnęło przeświadczenie końca. To ogólne nastawienie nacechowane było pesymizmem, widmem nadchodzącego upadku znanej cywilizacji. Znana kultura, wartości i instytucje miały degradować na oczach ludzi. Przełożyło się to na powstanie całego nurtu myślowego oraz artystycznego, zwanego katastrofizmem. Znany był on już jednak znacznie wcześniej, a jedynie słabo rozwinięty.
Powstały na kanwie rozczarowania pozytywizmem i wcześniejszymi dokonaniami nurt modernistyczny prezentował sobą bardzo zróżnicowany trend. Skupiony na emocjach oraz przeżyciach duchowych, szukał ich często poprzez niespotykane wcześniej formy wyrazu. Złaknieni wszystkiego co nowe, pisarze pozytywistyczni dążyli do uwolnienia sztuki od dorobku wcześniejszych epok, a nawet kajdan rzeczywistości.
W reakcji na doświadczenia I wojny światowej i wynikłe po niej przemiany społeczno-polityczne w Niemczech narodził się nowy nurt literacki. Wtłoczony w okres przyśpieszenia technologicznego, nieufny wobec technokracji ogarniającej świat, skierował się ponownie ku wnętrzu człowieka. Starał się oddać prawdziwą naturę duszy, dostrzegając przez nią ostateczną prawdę o świecie. Sięgając często do mitologicznych i groteskowych obrazów, starał się wyrażać. Dlatego właśnie nadano mu miano ekspresjonizmu.
Mający na celu budzić patriotyczną postawę obrony kraju nurt w poezji nazywany jest tyrteizmem. Nazwa ta pochodzi od imienia starożytnego poety Tyrteusza, który swoimi utworami zagrzewał do walki siły Spartan. W Polsce ten rodzaj poezji szczególnie mocno widoczny był w okresie romantyzmu oraz zaborów. Wtedy to powstało najwięcej znanych do dzisiaj utworów poezji tyrtejskiej.
Św. Franciszek z Asyżu to bardzo istotna postać w historii Kościoła Katolickiego. Jego skromny, przepełniony modlitwą żywot niepozbawiony był radości. Ten niezwykły człowiek odnajdywał Boga pośród jego stworzeń, stając się patronem ekologów. Napisane przez anonimowego twórcę Kwiatki świętego Franciszka stanowiły opis niezwykłego życia świętego, dały zarazem podwaliny nurtu nowego nurtu literackiego. Mowa tu o franciszkanizmie.
Oniryzm starał się tworzyć literaturę na podobieństwo marzenia sennego. Czy był to sen przyjemny, czy groteskowy koszmar, oniryzm się nim inspirował. Zafascynowani psychoanalizą, twórcy oniryczni widzieli w marzeniu sennym możliwość zerwania z logiką i prawami rzeczywistości, które krępowały człowieka. Dlatego też łamali w swoich dziełach ciągłość fabularną, a prawdę ukrywali za fantastycznym symbolizmem.
Na początku epoki romantyzmu Johann Wolfgang von Goethe stworzył pewien model literacki, który następnie zaczął przenikać do postaw życiowych młodych ludzi tamtych czasów. Werteryzm, bo o nim mowa, miał bardzo duży wpływ na kształtujący się wtedy romantyzm. Związany jest też z powstaniem bohatera werterycznego – jednego z archetypów postaci literackich.
Na kanwie życia oraz twórczości angielskiego arystokraty, Lorda Byrona, wytworzył się specyficzny trend w romantyzmie. Bajronizm, bo o nim mowa, cechowały skrajny indywidualizm i pogarda dla zastanych norm społecznych. Tworzeni w tym nurcie bohaterowie romantyczni to wyobcowane, wybitne jednostki o skłonnościach do kierowania się emocjami oraz mściwością.