– Tytułowa bohaterka tragedii Sofoklesa, córka Edypa i Jokasty, siostra Ismeny, Polinejkesa i Eteoklesa;
– z dumą i stanowczością sprzeciwia się rozkazowi Kreona, wykazując się niezwykłą odwagą, poczuciem obowiązku wynikającym z praktyk religijnych oraz siostrzaną miłością;
– nie zważa na karę, jaka może ją spotkać za złamanie królewskiego zakazu. Nie boi się tego, że będzie musiała umrzeć – wręcz pragnie pośmiertnej sławy;
– miłość do brata oraz odwieczne prawa boskie stanowią dla niej największą wartość – i tym się kieruje, dokonując rytualnego pochówku wbrew woli Kreona;
– sile nienawiści króla wobec zdrajców przeciwstawia siłę miłości:
Współkochać przyszłam, nie współnienawidzić.
– w swoim postanowieniu jest konsekwentna. Odpiera z pogardą racjonalne argumenty Ismeny, odrzuca także jej gotowość do poświęcenia i wzięcia części winy na siebie, ponieważ deklaracje siostry nie mają potwierdzenia w żadnych czynach:
Słowami świadczyć miłość – to nie miłość.
– nie okazuje pokory wobec Kreona. Jej buta oburza władcę, który uważa, że postawa marnej dziewki nie może wpłynąć na jego decyzję;
– niewiele wiadomo na temat relacji między Antygoną a Hajmonem. O ile on otwarcie wyraża uczucia do narzeczonej i trwogę o nią, o tyle sama Antygona bez wahania poświęca swą miłość, młode życie i przyszłość z synem Kreona dla uczczenia pamięci brata oraz dochowania wierności wyznawanym zasadom:
Ani zaznałam miłości,
Ani mi zabrzmi żadna pieśń weselna;
Ale na zimne Acherontu łoże
Ciało nieszczęsne me złożę.
– w krytycznym momencie ulega uczuciom i daje się poznać jako zwyczajna, młoda kobieta, pragnąca spełnienia w doczesnym życiu:
Zginęłam, prawie nie zaznawszy świata; słodyczy wesela,
Ni uczuć matki, ni dziatek pieszczoty,
Schodzę tak sama i bez przyjaciela.
– uwikłana jest w tragiczny konflikt, jej tragizm polega na konieczności dokonania wyboru między dwiema równoważnymi wartościami, które wzajemnie się wykluczają. Nie może ona podjąć jednej właściwej decyzji, gdyż każda z nich niesie za sobą dotkliwe konsekwencje. Jeśli podporządkuje się woli króla, zaprzeczy tym samym miłości do brata i złamie nakazy bogów, ściągając na siebie ich gniew. Natomiast sprzeniewierzenie się rozkazom władcy oznacza dla niej wyrok śmierci. Tragizm tej bohaterki nieuchronnie prowadzi ją do katastrofy.
Główne cechy: pewność siebie, duma, wyniosłość, miłość do brata, odwaga, poczucie niesprawiedliwości, pragnienie pośmiertnej sławy, przekonanie o tym, że prawa boskie są ważniejsze od ludzkich, brak strachu przed śmiercią.