Jan Kasprowicz urodził się 12.12.1860 roku w kujawskiej wsi Szymborze, obecnie będącej dzielnicą Inowrocławia. Poeta, dramaturg, krytyk literacki i tłumacz (z greki, łaciny, francuskiego, angielskiego, norweskiego, włoskiego, holenderskiego i niemieckiego). Syn Józefy z Kloftów i Piotra, miał trzynaścioro rodzeństwa. Studiował filozofię i literaturoznawstwo na niemieckich uniwersytetach w Lipsku i we Wrocławiu. Już w czasie studiów współpracował z czasopismami, tworząc poezję i publicystykę.
Pierwszy raz ożenił się w 1886 roku, ale związek ten rozpadł się po kilku miesiącach. Za działalność w kręgach socjalistycznych był dwukrotnie skazywany przez pruską policję. W 1889 roku przeniósł się do Lwowa, gdzie spędził kolejne 35 lat. Zajmował się dziennikarstwem, a także wstąpił w kręgi artystyczne, tzw. bohemę, gdzie zetknął się z nową poetyką rodzącego się modernizmu. Wtedy też w 1891 roku nastąpił przełom w jego twórczości, dotychczas skupiającej się głównie na tematyce chłopskiej (np. sonety Z chałupy). Z tego okresu pochodzą trzy poematy: Z gór, tom Krzak dzikiej róży oraz zbiory Hymnów.
W 1893 ożenił się z Jadwigą z Gąsowskich, z którą miał dwie córki, a której zdrada i odejście ze Stanisławem Przybyszewskim w 1899 roku odcisnęły silne piętno na Kasprowiczu. Wcześniej głęboko religijny i poszukujący Boga, zaczął Go oskarżać i pisać o Nim w sposób bluźnierczy. Bardzo cierpiał i wykrzyczał ten ból w swojej poezji.
W 1904 roku uzyskał stopień doktora na Uniwersytecie Lwowskim. Później był jego rektorem. W 1911 roku ożenił się ponownie z 19-letnią Marią Bunin, której wizerunek utrwalił m.in. w pięknych fragmentach Księgi ubogich. W 1924 roku na stałe zamieszkał w willi „Harenda” koło Poronina. Zmarł 1.08.1926 r. w Zakopanem.