W poezji Leopolda Staffa uwagę zwracają następujące cechy:
- – spokój,
- – równowaga,
- perfekcja formalna,
- pochwała życia – mimo towarzyszącego mu cierpienia (inspiracją są tu poglądy Franciszka z Asyżu),
- witalizm (kult energii życiowej) oraz aktywizm (postulowanie przyjmowania czynnej postawy wobec życia) – zaczerpnięte z filozofii Fryderyka Nietzschego i Henriego Bergsona,
- sięganie do tradycji chrześcijańskiej oraz antyku grecko-rzymskiego,
- stoicyzm,
- zanurzenie w polskim odrodzeniu spod znaku Jana Kochanowskiego, a także we włoskim renesansie,
- pojmowanie sztuki jako wcielenia doskonałego piękna,
- głoszenie mądrości, która jest gwarantem dojrzałego człowieczeństwa – jej źródło to szeroko pojmowana kultura humanistyczna,
- uwznioślenie zwykłości – podejmowanie za pomocą wysokiego stylu tematów, które mogą wydawać się niegodne poezji (np. praca chłopa na roli, opis gnoju),
- odtwarzanie uniwersalnych prawd życiowych,
- godzenie paradoksów – np. przekonanie, że radość z każdego dnia życia nie wyklucza cierpienia, gdyż jest ono ludzkim doświadczeniem (Jerzy Kwiatkowski nazwał Staffa „poetą paradoksu”),
- wykorzystywanie lapidarnych, aforystycznych formuł i puent.
Ostap Ortwin, interpretując twórczość Leopolda Staffa, stworzył termin „staffizm”, który oznacza ogół cech charakterystycznych dla poezji autora Ścieżek polnych.